Life 'n Knitting

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Vrouwen in Nieuw Zeeland sponnen en breiden voor de soldaten in 1942. Daarbij hielden de meeste dames hun hoed op. Ik verwacht niet dat ze met kousenvoeten achter hun spinnenwiel zaten. Sommige hadden het zich makkelijk gemaakt en naaimachinetafels met trapplanken omgebouwd tot spinnenwielen.

Ze breiden onder meer enorme kousen voor de mannen op zee. Waarschijnlijk werden die over andere kousen aangetrokken, zodat een dikke warme laag ontstaat. Op het laatst zie je een man aan boord van een schip die met een stoere blik naar de horizon staart met een gebreide baklava.

Bekijk de video They Toil and Spin

Women in New Zealand spun and knitted for the soldiers in 1942. While doing this most ladies kept their hat on. I do not expect them to sit with their feet in cosy socks behind their spinning wheel. Some of them made it easier for them selves by converting sewing machine tables to spinning wheels.

They knitted enormous stockings for the men at sea. These were probably put on over other stockings, so that a thick warm layer was formed. At the end of the video, you see a man aboard a ship that stares at the horizon with a tough look dressed in a knitted baklava.

Watch the video They Toil and Spin

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Eén van de dorpjes in Letland dat de diepste indruk op mij heeft gemaakt en waar mijn breivrienden en ik inmiddels al twee keer hartelijk zijn ontvangen, is het katholieke Alsunga in de provincie Kurzeme (Koerland). We bewonderden er de kleurrijke kousen en polswarmers, gaven een workshop, genoten van de zang, we werden er in 2015 en 2016 in het traditionele kostuum gehesen en leerden er Sklandrauši (worteltaartjes) bakken. Het was dan ook geweldig om een aantal van deze mensen terug te zien aan het eind van de conferentie in het National History Museum in Riga. En hoe,… het hele dorp leek er wel te zijn, iedereen in de kleding van Alsunga, compleet met kousen, kroontjes, mutsjes, kralenpolsjes en een bruidskist meeslepend of onder de arm oude instrumenten, zoals doedelzakken van bont en leer. En wat een show maakten ze ervan! Niet alleen zang, dans en muziek, maar ook een toneelstuk waarin een vrouw van meisje tot bruid werd omgekleed onder luid geroep, gezang en zelfs geknok met textiele knotsen van de omstandstanders. Wat een kracht gaat er uit van zo’n groep mensen die met hartstocht en liefde zich bijna verliezen in hun spel. En daar zat ik zomaar bij op de eerste rij, knipogend naar de vrouwen die ik al kende.

Maar het leukste kwam nog. Na het optreden ontstond er, aangemoedigd door een glaasje Black Balsam, een spontaan feestje op de gang in het museum. Ze konden gewoon niet stoppen met zingen en spelen, dus ondanks de beperkte ruimte gingen al snel de voetjes van de vloer. Zelfs ik werd ten dans gevraagd, maar dat dit voetenwerk ging me ver boven de pet. Maar ik genoot van alles, jong en oud, allemaal in hun prachtige kleding en ze hadden er zin in. Kippenvel, want je weet, echter en authentieker dan zo kan het niet worden. Na verloop van tijd stopte de groep en vertrokken ze, nog steeds in hun klederdracht, naar de bus die hen terug bracht naar Alsunga. Bedankt en tot ziens!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

One of the villages in Latvia that made the deepest impression on me and where my knitting friends and I were already twice received with a warm welcome, is the the Catholic village Alsunga in the region Kurzeme. We admired the colorful socks and wrist warmers, gave a workshop, enjoyed the singing, were dressed up in 2015 and 2016 in the traditional costume and learned how to back Sklandrauši (carrot cakes). It was so great to see some of these people again at the end of the conference at the National History Museum in Riga. And not just that… the whole town seemed to be there, everyone in the clothing of Alsunga, complete with stockings, crowns, hats, beaded wrist warmers and towing a bridal chest or having an ancient instrument such as bagpipe of fur and leather under the arm. And they really know how to make a real show of it! Not only singing, dancing and music, but also a play in which a girl is transformed into a bride by changing clothes, all done by the other women and men with loud voices, singing and even fake fighting with textile clubs. You can feel the power that such a group of people has, when they are almost lost in their play they perform with so much passion and love. And there I was just in the front row, winking at the women I knew.

But the best was yet to come. Encouraged by a glass of Black Balsam, there was a spontaneous party in the hallway of the museum. They just could not stop singing and playing, so despite the limited space there were soon a few dancing couples at the dance floor. Even I was asked to dance, but such rhithmic footwork was far beyond my capacities. But I enjoyed it all so much, young and old, all in their beautiful clothes and it was obvious they loved to sing and dance. Goosebumps all over, because I knew, his is as real and authentic as it ever will be. Over time, the group stopped and they left, still in their traditional costumes, to the bus that brought them back to Alsunga. Thank you and goodbye!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Overal waar je kijkt in Shetland, zie je schapen. De lieflijke witte, grijze of bruin-zwarte bolletjes wol verzachten het ruige landschap dat zwart ziet van de turf. Tussen de wildroosters lopen de schapen vrij in de natuur of ze zitten op de weg omdat het asfalt nèt even warmer aanvoelt dan het grasland op de turflagen. Ook bij Sumburgh Head Lighthouse liepen ze lekker vrij rond. Eén of twee keer per jaar worden ze bij elkaar gedreven, geschoren, ontwormd en nagekeken. Daarna gaan ze weer opgelucht en vrolijk de heuvels op om hun vacht weer te laten aangroeien. Als het niet lukt ze te vangen, scheurt de vacht langzaam af, wat vast niet fijn voor ze zal zijn en ze een armoedig en aandoenlijk uiterlijk geeft.

Tijdens het grazen verliezen ze vaak kleine plukjes wol, die op de grond terecht komen of aan struiken en dergelijke blijven steken. Deze worden ‘hentilagets’ genoemd, ‘henti’ verwijzend naar hand, want die plukjes kan je met de hand verzamelen en daarna verwerken tot garen en breiwerk. In het Tangwick museum op de weg naar Eshaness verkopen ze breiwerk gemaakt van hantilagets. Debbie Zawinski schreef er zelfs een heel boek over dat in 2015 is uitgekomen. Ze trok door Schotland en verwerkte de plukjes wol van bijzondere schapenrassen die ze onderweg langs de wegen en velden vond tot sokken. De patronen vind je ook in ‘In the Footstep of Sheep‘, maar het leukst vond ik het om haar verhalen over de bekende plekjes in Shetland te lezen.

Everywhere you look in Shetland, you see sheep. The lovely white, gray or brown-black balls of wool soften the rugged landscape that looks black from the peat. Between the cattle grids the sheep run freely in nature or they lay on the road because the asphalt just feels a bit warmer than the grassland on the peat layers. On the meadows of Sumburgh Head Lighthouse they also had the freedom to walk anywhere they like. Once or twice a year they are driven together, shaved, get medication to remove worms and their health is checked. After that they are release en relieved and happy they’re going back into the hills to let their wool grow again. If they are not caught, the coat tear off bit by bit, what is probably not feeling very nice for them and gives them a shabby and pathetic appearance.

While grazing they often lose small tufts of wool, which end up on the ground or on bushes. These are called ‘hentilagets’, ‘ henti “referring to hand, because the tufts can be collected by hand and then processed into yarn and knitting. In the Tangwick museum on the road to Eshaness you can buy knitwear knitted with collected hantilagets. Debbie Zawinski even wrote a whole book about it, that was published in 2015. She walked through Scotland and processed the tufts of special breeds of sheep she found on the road and meadows into socks. The patterns you can find also in “In the Footstep of Sheep,” but I liked it the most to read her stories about the familiair places in Shetland.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

In het zuiden van Letland vonden we in Bernati ons huis voor de komende dagen. We hadden geen adres gekregen, maar alles is er zo landelijk en beperkt, dat dit geen probleem was. Ook Mia Petra vond haar weg met haar auto naar ons mooie huis met open haard, vijf slaapkamers, een tuin met prieeltje, wasmachine, eigen poes en oranje badkamer. Dat oranje was wel handig, want het water ruikt er sterk naar ijzer, dat was even wennen. Mijn slaapkamer had een balkon, vanwaar je de ooievaren op hun nest kon zien.

Na lekker getuttel en ontbijten in de zon, zijn we door de duinen naar de zee gelopen. Eerst nog even een bordje volgen naar ‘iets’, wat een groep houten beelden bleek te zijn met een interessant verhaal over de oranje-rode rokken van de vrouwen van Nica, Rucava en Barta. Het strand was hemels mooi.

In the south of Latvia in Bernati we found in our home for the next few days. We were not given an address, but everything is so rural and limited there that this was no problem. Mia Petra also found her way with her car to our beautiful home with fireplace, five bedrooms, a garden with gazebo, washing machine, our own cat and an orange bathroom. That orange was convenient because the water smells strongly of iron, which was not easy getting used to. My room had a balcony from which you could see the storks in their nest.

After a relaxed morning with tasty breakfast in the sun, we walked to the sea through the dunes. First we followed a sign for ‘something’ which turned out to be a group of wooden statues with an interesting story on the orange-red skirts women from Nica, Rucava and Barta. The beach was heavenly beautiful.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Na een autotocht door de omgeving (we pasten met z’n vijven makkelijk in de de grote witte gloednieuwe pooierbak die we hadden gehuurd en waar menige Let kwijlend naar keek), gingen we naar Rucava, een idyllisch dorpje vlakbij Bernati. Ik had van te voren video’s gezien over het craft house daar. Wat was het bijzonder om er binnen te stappen! Er hingen zelfs portretjes van de vroegere vrouw des huizes. De breisters uit het dorp kwamen ons ontmoeten en brachten heerlijk traditioneel eten mee. Sandra had roggebrood gebakken, er was honing uit het dorp, aardappeltaart en daarna een toetje met vruchtensap. Zálig! En zo hartelijk allemaal, we voelden ons zó welkom. Ik kreeg zelfs het proefje cadeau waar ik erg in geïnteresseerd was, zo lief! Tijdens het eten werden we toegezongen, echt een kippenvelmomentje. Ze hebben het niet breed, maar dat wat ze hebben, willen ze zo graag delen. Wij deelden ook, cadeautjes en voor de oprichtster van de groep een vergulde breinaald. En natuurlijk Warme Handen en Lekker Warm! voor hun bibliotheekje.

In het craft house was veel handwerk en klederdracht te zien, zowel dingen die te koop waren, als om te bekijken. Ook de wanten en handschoenen uit het boekje Rucavas Rakastaino Adijumu Mantojums, waaronder de bijzondere roze handschoenen met rozen, waarschijnlijk afkomstig uit de Balkan, die mogelijk de kleur- en motiefkeuze voor vele andere breisels hebben beïnvloed. Ook hadden de breisters spullen van zichzelf meegenomen om te laten zien. Bijzonder waren de vesten in patentsteek. En wat Mia Petra daar zat te doen, wie zal het zeggen? 😉

Op weg naar huis stond de kilometerstand op 1000,1 km, en er zou nog meer bijkomen. Wat hebben we veel gezien!

After a road trip through the area (all five of us fitted easily in the big brand new shiny car we had rented and f0r which many Latvian men drooled when looking at it), we went to Rucava, an idyllic village near Bernati. Before leaving I had on seen videos on the craft house there. What was special to step over the threshold! There even hung portraits of the former mistress on the walls. Knitters from the village came to meet us and brought delicious traditional food with them. Sandra had baked rye bread and there was honey from the village, potato cake and even a dessert with fruit juice. It tasted so good! And all the women ware so nice, we felt very welcome. I even got the sample that I was very interested as a present, so sweet! During dinner we were serenaded, a real goosebumps moment. They are not rich, but what they have, so they want to share. We also shared, presents and a gilded needle for the founder of the group. And of course Warm Hands Warm and So Warm! for their small library.

In the craft house was so much to see, many handicraft item, costumes , some things were for sale, some where there for show. The mittens and gloves from the booklet Rucavas Rakastaino Adijumu Mantojums, including the special pink gloves with roses, probably originating from the Balkans, which may have influenced the color and pattern choice for many other knitwear. Also the knitters had brought stuff themselves to show. Unusual were the jackets in Brioche stitch. No, I don’t have a clue what Mia Petra was doing there. 😉

On the way home the mileage was at exactly 1000.1 km, and we had some more travelling to do. We have seen a so much!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Musea hebben vaak veel meer moois in depot dan ze laten zien in de gewone collectie. Een bezoek aan de museumdepot is dan ook altijd iets heel bijzonders. Bovendien beschikken de medewerkers vaak over veel kennis die ze graag met geïnteresseerden willen delen. In Tallinn bezochten we het depot van het Open Air Museum. Maret en Ulla ontvingen ons daar in met een grote verrassing. We werden met paard en wagen naar het gebouw gebracht waar het textieldepot zich bevindt. Ik was er al een keer een paar jaar geleden, maar wilde het dolgraag nog een keer zien en het prachtige brei- en handwerk aan mijn vrienden tonen. En ja, we hebben genóten met onze blauwe beschermschoenen en witte katoenen handschoentjes aan. Gebreide wanten, handschoenen, truien, haakwerk, geborduurde kleden, hoedjes enzovoort. Helaas mag ik geen foto’s van de breisels laten zien, maar natuurlijk heb ik wel álles gefotografeerd voor eigen studie en onderzoek.

Daarna zijn we nog even lekker door het enorme museumterrein gelopen, waar volgend jaar een perkje met Hollandse tulpen zal zijn. Ondanks de winterperiode waren veel boerderijtjes open, vaak zelfs met medewerkers in kleding uit de tijd van de huisjes. We zagen nog een vos, maar dat bleek een doodnormale huispoes. Rond lunchtijd deden we ons te goed aan het authentieke Estlandse eten in de herberg, waarnaar we te voet en te wiel naar Mardilaat vertrokken.

Museums often have many more beautiful things in storage than they show in the regular collection. A visit to the museum depot is always something very special. In addition, the employees often have much knowledge they want to share with interested visitors. In Tallinn we visited the depot of the Open Air Museum. Maret and Ulla received us in there with a big surprise. We were brought by horse and wagon to the building where the textile depot is located. I was already there once a few years ago, but loved to see it again and show the beautiful knitwear and crafts to my friends. And yes, we had a marvelous time, wearing our blue protective shoes and white cotton gloves. Knitted mittens, gloves, sweaters, crochet, embroidered rugs, hats and more. Unfortunately I can not show pictures of the knitted items, but of course I did make photos of everything for personal study and research.

Then we had a nice walk over the museum large grounds, where next year a flower bed with Dutch tulips will appear. Despite the winter time many farms were open for public, often with staff in clothing from the time of the cottages were build. We even saw a fox, but that turned an ordinary house cat. Around lunch time we enjoyed the authentic Estonian food in the inn and then we walk and rolled to spend the afternoon at Mardilaat .

In Harrogate kocht ik in november 2013 bij Hobbywool uit Riga enkele doosjes met garen en patronen voor het maken van wanten. Sindsdien kom ik de eigenaren van Hobbywool alsmaar tegen; in Riga in hun winkel en op de grote handwerkmarkt bij het Openlucht Museum in Riga in juni 2014 en zelfs in Keulen op de vakbeurs vorige maand. Ik kreeg meteen weer zin in het breien van Letse wanten en in een reisje naar Riga!
Maar de eerste want werd wat krap, dus dat worden toch maar polswarmers.

In Harrogate I bought in November 2013 at Hobbywool from Riga some boxes of yarn and patterns for making mittens. Since then I have met the owners of Hobbywool several times; in Riga in their store and at the large craft market at the Open Air Museum in Riga in June 2014 and even at the trade fair in Cologne last month. This made me want to knit the Latvian mittens and go to Riga!
But the first one was a bit tight, so tyey better be made into wrist warmers.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

De mooiste kousen in Tirol vond ik aan de benen van een man in het museum in Herrenchiemsee. Handgebreid, met mooie groene accenten en passend bij zijn lederhosen. Een beetje verbouwerend was de man wel, maar heel lief ging hij er even voor staan toen ik ‘m vroeg te poseren. Ik ging door de knieën voor een close-up van de kousen en binnen 30 seconden was het gepiept. Hopelijk kijkt de man in kwestie nog een keer op dit blog, want ik gaf ‘m nog snel een visitekaartje met het webadres van Life ‘n Knitting.

The most beautiful stockings in Tirol I found on the legs of a man in the museum in Herrenchiemsee. Handknitted, with green details and nicely combined with his lederhosen. A bit flabbegasted he was for sure, but kindly he posed for the photo when I asked him to do so. I went down on my knees for a close up of the stockings and all it took was about 30 seconds. Hopefully the man on the photo checks out this blog, as I quickly gave him a business card with the web address of Life ‘n Knitting. 

In München, een prachtige bourgondisch ingestelde stad, was de man met de mooiste Beierse kousen minder gewillig, hij verdween in het feestgedruis.

In München, a beautiful city where one can enjoy life (and beer, sausage and schnapps), the man with the best Bayern stockings was less willing to pose, he disappeared in the crowd.  

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

De conferentie over klederdrachten was de aanleiding om dit jaar in september naar Estland te gaan. Wie van breien houdt, is vaak ook algemeen geïnteresseerd in textiel en kledingtradities. Bovendien was er behoorlijk wat over breien bij. Hoe kouder het land, hoe meer breitradities, lijkt wel. Dus daar zaten we, koptelefoons met simultane vertaling op en breiwerk in de aanslag. De Esten zijn meesters in het organiseren van dit soort evenementen. Alles precies op tijd en keurig verzorgd. Daar kunnen wij Nederlanders nog wat van leren!

The conference about traditional costumes was the reason to go to Estonia in September of this year. If you love knitting, you are often also generally interested in textile and the history of costumes. And there was quite some attention for knitting as well. The colder the country is, the more of a knitting tradition it has, it seems. So there we were, headphones with simultaneous translation on and ready to start knitting. The Estonians are masters in organizing such events. Everything was according to schedule and perfectly organized. We Dutch could learn a thing or two from them!

In de halfduistere zaal van de universiteit van Tartu lieten we alle informatie lekker over ons heen komen en breide ondertussen nog een toertje. ‘s Middags waren er workshops, onder andere Kihnu-tasjes naaien, waar een aantal van ons aan meededen. Titia en Daphne tonen trots de resultaten.

In the dimly lighted room of Tartu University we let all information wash over us and in the meantime knitted another row. In the afternoon there were workshops, among which one about making Kihnu bags and a couple of us attended. Titia and Daphne proudly showed us the results.

De ontmoeting met Aino Praakli en het aanbieden van ons boek Warme Handen aan haar, was voor ons de kers op de taart. Aino is auteur van diverse boeken over Estlandse wanten. Geweldig om deze beroemde breister die zo’n grote invloed heeft gehad om de inhoud van ons boek, te ontmoeten. Aino ging ook mee naar Seto de volgende dag, later dus nog meer over haar en haar prachtige boeken.

Meeting Aino Praakli and offering her our book Warm Hands, was the icing on the cake for us. Aino is the author of several books on Estonian mittens. It was marvellous to meet this famous knitter who had such an influence on the contents of our book. Aino also went to Seto the next day, so later on more about her and her beautiful books.

Brent, wie kent ‘m niet…, breit graag sokken. Hij kan dat heel snel, zie hier van het bewijs, één sok in vijf uur tijd!

Brent, a well known knitter…, loves to knit socks. He is very quick, as you see here, one sock takes only five hours!

Video: Two-minute sock

Knitting  is old – well sort of…
Zo begint Lela Nargi, bekend van diverse gezellige boekje en DVD’s over vele aspecten van breien en wat dit geliefde handwerk voor de breiers betekent, haar nieuwste boek. Tot nog toe bracht ze vrij kleine boekjes uit, maar nu heeft ze het anders aangepakt, want het gaat hier om een joekel van een full colour boek van 264 pagina’s. Ze beschrijft de algemene geschiedenis van het breien. De Islamitische wereld, West Europa, de Britse eilanden en Ierland, Scandinavië en IJsland, Oost Europa en de Balkan, Azië, Australië en Nieuw-Zeeland, de VS en Canada en Zuid- en Centraal Amerika komen aan de orde. En gelukkig is er ook veel aandacht voor mijn apekontje: de Baltische Staten met de nadruk op Estland. Hoe kan het ook anders?

Knitting  is old – well sort of…
This is the opening sentence with which Lela Nargi, well known as writer of several nice books and DVD’s about the many aspects of knitting and what makes this beloved crafts important for knitters, start her newest book. Until now she wrote small books, but this time she has a different approach, as now it is a big full colour book of 264 pages. She describes the general history of knitting. The Islamitic world, Western Europe, The Britische isles and Ireland, Scandinavia and Iceland, Easten Europe and the Balkans, Asia Australa and New Sealand, de US and Canada en South and Central America are covered. And I love it that there is a lot of attention for the Baltic States and especially for Estonia. Of course.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Er is nog iets speciaals aan dit boek voor mij. Vriendin Anke en familie leverden een bijdrage aan het boek door te vertellen over hun Gelderse mutsen. En Lela vroeg mij  een stuk te schrijven over de SamplerM, het unieke project dat ik jaren geleden startte.  De 28 patronen van de antieke breirol die ik van Jan kreeg, heb ik destijds gratis online gezet in een Yahoo-groep. Honderden breirollen overal ter wereld en in vele verschijningsvormen (vormen, kleuren, materialen), werden nagebreid aan de hand van deze patronen. Een geweldig project, al zeg ik het zelf… 😉 Dank aan Lela Nargi, die de bijzonderheid ervan inziet en er een heel hoofdstuk aan wijdt in dit geweldige boek.

And there is another special thing about this book for me. My friend Anke and her family contributed to the book by telling about their Gelderse mutsen (bonnets). And Lela asked me to write a chapter about the SamplerM, the unique project I started years ago. The 28 patterns of the antique knitting sampler Jan gave me as a present, I have put online in a Yahoo group for free. Hundreds of knitting samplers were knit everywhere in the world, in so many ways, colours, materials, by this patterns. A great project, I have to admit myself… 😉 Thank you Lela Nargi, that you recognized that the SamplerM is a knitting sampler that deserves worldwide attention and a chapter in this great book.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Je voelt je een bevoorrecht breier als je de kans krijgt om op Kihnu eiland in Estland de beroemde Kihnu Roosi op te halen als je met je breivrienden in de Kihnu taxi over het eiland scheurt. De chauffeur haalt haar op bij het huisje waar ze woont nu ze ouder wordt. Enorme zwaar geurende seringenbossen maken het tot een idyllisch plaatje dat op mijn netvlies gebrand lijkt. Na de workshop in het museumpje (daarover later meer), gaan we met haar naar Elumõnu, de boerderij waar ze opgroeide en jaren heeft gewoond. In die jaren stouwde ze het huisje vol met haar prachtige handwerken en de patronen die ze door de jaren heen verzamelde. Er is geen slot op de deur, maar de bezem onder de klink geeft aan dat er op dat moment niemand is. Bang voor diefstal? Probeer maar eens van het eilandje af te komen zonder dat iemand van het eiland er erg in heeft……

You know that you are privileged knitter when you get the chance to pick up Kihnu Roosi at her home, when cruising the island in a Kihnu taxi with your knitting friends. The chauffeur goes to the little house where she lives now she is getting older. Huge bushes of lilacs make this image to on that seems to be burned on your retina. After the workshop (more later), we go to Elumõnu, the farm where Roosi grew up and lived almost all her life. In these years she stuffed the little house with her beautiful crafts and patterns she collected. There is no lock on the door, but the broom under the door handle showes nobody is there. Afraid to be robbed? Try getting of the small island without being seen by someone of the island……

Je kijkt je ogen uit in het kleine huisje. Overal hangt of ligt iets om te worden bewonderd. Roosi vertelt erover en Monika vertaalt haar verhalen in het Engels. Prachtige verhalen over de overlevering van de patronen, de tradities en over het verzamelen van urine voor het blauw verven van de garens. Roosi zingt het liedje over hoe de mannen op het eiland tot God baden voor een blauw schaap, ik kan me er iets bij voorstellen…… De muggen hadden een feestmaal aan ons, maar dat was het dik waard. Na afloop bleef Roosi achter om de nacht door te brengen in haar oude huisje. Wie meer wil zien van alle moois in Elumõnu, koopt het boek.

There is so much to see in the little house. Everywhere something is hanging or laid to be admired. Roosi tells about the items and Monika translates her stories into English. Wonderful stories about the surrendering of patterns, the traditions and about collecting urine for dying yarn. Roosi sings the song about how the menn on the island asked God for a blue sheep and I do understand why…… The musquitos had a feast, but it was worth it. Afterwards Roosi stayed in her old house. If you want to see more of all the beautiful things in Elumõnu, can buy the  boek.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Nog een prachtboek uit Estland, over het textiele handwerk op het eiland Muhu, waar ik ongelooflijk blij mee ben. Het bijna drie kilo wegende lijvige werk van 400 pagina´s werd natuurlijk direct besteld door De Afstap en ging afgelopen donderdag vanzelfsprekend meteen mee naar huis met mij. Ik keek er al vanaf juni dit jaar naar uit dus een beetje sjouwen had ik daar wel voor over. Ach, al had ik ´m tussen mijn tanden mee moeten sleuren….. méé moest ´ie. Want het is zo’n geweldig boek, minstens een derde gaat over de tradtionele breisels, veelal wanten, handschoenen, gruwelijk mooie kousen, truien, mutsen enz. Maar ook alles over hoe de geborduurde schoenen worden gemaakt, de borduursels, het bandweven, gehaakte randen, traditionele kleding enz. Een schatkist tjokvol prachtige sfeervolle foto’s, patronen, tekeningen. Door het vele visuele materiaal is het feit dat het boek in het Ests is een minder groot bezwaar dan je zou verwachten. Ik geef jullie graag een voorproefje van dit boek, maar als je er iets uit wilt breien, dan kan je ´m bij De Afstap kopen voor 74,95 euro. Het is iedere euro waard. Dik!

Another great book from Estonia, about the textile crafts on the island Muhu, which makes me so happy. The weight is almost three kilos and it counts 400 pages, but of course De Afstap immediately ordered it the moment it was published. And of course I took one copy home with me right away. I was looking forward to this beauty since June, so carrying the heavy book home was not an issue. Actually, even if I had to carry it with my teeth, I would have done that too, as I really had to have it. It is a great book, at least one third is exclusively about traditional knitting, mostly mittens, gloves, terribly nice stockings, sweaters, vests, hats etc. But also about how the embroidered shoes are made, the embroidery, card weaving, crocheted lace borders, traditional clothing etc. A treasure chest stuffed with beautiful photos, patterns, drawings. As there is so much visueel material, the fact is the book is in Estonian language is not that important as you might expect. This is a preview into this great book, but if you want to knit something from it, you have to buy it at De Afstap for 74,95 euro. Worth every euro. You bet!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Eigenlijk ben ik niet zo van de beestjes breien, maar voor Estse beestjes maak ik een uitzondering. De traditionele motieven die erin worden verwerkt, maakt ze namelijk beeldschoon. Wie kan er nu toch een varkentje afwijzen als hij zo’n mooi Ests jasje aan heeft?

I’m not really into knitting animals, but for Estonian animal I make an exception. The traditional motifs that are used in the patterns, make them super cute. Who can deny a piglet that weares such a gorgeous Estonian coat?

Monika stuurde mij vanuit Estland het prachtige boek Kiri Kari. Al eerder kreeg ik van Wendel de Spin-Off Summer 2006, waarin Anu Kotli, die ook één van de auteurs is van Kiri Kari, vier patronen van sokkenbeesten publiceerde. Zeker met de Engelse tekst uit deze Spin-Off moet het wel lukken om een gezellig varkentje te breien deze Kerst.

Monika has send me this beautiful book named Kiri Kari. Some time ago Wendel gave me the Spin-Off Summer 2006, in which Any Kotli, also one of the authors of Kiri Kari, published four patterns for sock puppets. Combining the English text of this Spin-Off with the book it surely will be possible for me to knit a cosy little pig for Christmas.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Wolhalla ruimde verleden week lekker op. De prachtige sokkengarens van Lucy Neatby gingen met 40% korting weg. Ik kocht acht bolletjes voor vier paar sokken plus nog een streng Colinette Jitterbug in de kleur Lapis. Het garen voelt erg fijn aan, maar het kleurverschil tussen de twee bolletjes Olijfgroen (nota bene met gelijk verfbad!) stond me minder aan. Het is handgeverfd dus een beetje kleurverschil, daar zit ik niet mee…… maar dit zijn net twee verschillende kleuren en om en om breien geeft zelfs streepjes.
Gini sloeg trouwens ook haar slag…..

Wolhalla had sale last week. The gorgeous sock yarns from Lucy Neatby were priced down with 40%. I bought eight balls for four pair of socks plus a skein of Colinette Jitterbug in the colour Lapis. The yarn feels wonderful, but the difference in colour between the Olive Green (from the same lot!) was way too obvious. It is hand dyed, so a little difference, that’s no problem at all…… but these balls are totally different and knitting with the other ball every other rows even gives a striped appearance.
Btw, Gini bought some yarn too……