Life 'n Knitting

Het is een rare wereld. Er gebeuren dingen die ik nooit had verwacht omdat ik meer vertrouwen had in menselijkheid en de mensheid. Ik houd mijn hart vast… Zo denken er meer over, en ze vonden dat daar een gebreid mutsje bij hoorde voor herkenbaarheid en het visueel delen van denkbeelden en verzet tegen de ontwikkelingen. De Pussy Hat was geboren en jij kan ‘m ook breien!

It is a strange world. Things happen that I hoped would never occur, because I had more trust in humanity and the world. I’m very worried… A lot of people had the same idea, and thought that a knitted hat would contribute to recognision and visibility of sharing ideas and resistence to the recent developments. The Pussy Hat was born and you can knit it too! 

Snappen doe ik het niet, waarom zou je wild willen breien? Lantaarnpalen hebben geen last van de kou, dus ik maar liever iets met meer nut. Maar in Groningen is het een beetje anders, want daar willen ze hun huizen liever op een manier verwarmen die ze niet in laat storten. Vandaar de actie Brei Mee voor Groningen.

I really don’t understand, why would you want to knit ‘wild’? Lampposts do not suffer from the cold, so I prefer to knit something that serves a real purpose. But in Groningen is a little different, because they want to heat their homes rather in a way that they don’t let them fall apart. Hence the action Brei Mee voor Groningen.

Twijnend breien,…. over deze techniek schreef ik in 2014 het breiboek Lekker Warm!, vol uitleg, historie, techniek en meer dan 30 patronen. Wie het eerst eens wil proberen, kan starten met mijn gratis patroon Stadse Fratsen.

Download Stadse Fratsen Nederlands

Twined knitting, …. on this technique in 2014 I wrote the knitting book So Warm!, stuffed with explanation, history, technique and more than 30 patterns. If you like to try it first, you can start with my free pattern Stadse Fratsen.

Download Stadse Fratsen English

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Twee jaar geleden in Stockholm zag ik prachtige Lovikka-wanten. Deze wanten worden gebreid van dikke ongetwijnde wol, die na het breien met een kaardeborstel wordt opgeborsteld tot er een dikke warme pluislaag ontstaat. Kleurige borduursels aan de pols geven een extra vrolijk accent. Trek ze aan en het is alsof je in een warm bad stapt.

Lovikka-wanten zijn volgens de overlevering voor het eerst gebreid in 1892 door Erika Aittamaa (1866–1952) in, je raad het al, Lovikka. Dit dorpje in het hoge noorden van Zweden gaf z’n naam aan de wanten. Erika breide voor dorpsgenoten om wat geld te verdienen voor haar familie. Toen ze een opdracht voor superwarme duurzame wanten verknalde en het resultaat toen maar waste en opborstelde ontstond het typische fluffy breisel waar de Lovikka-wanten beroemd om werden. Erika verfraaide de wanten door een omgeslagen boord te maken en deze te borduren met kleurrijk garen. Zo ontstond een iconische want die je direct associeert met Zweden.

Ik vond ze direct geweldig leuk, maar als eigenwijze breier kocht ik ze niet maar maakte thuis mijn eigen variant met wat technische verbeteringen plus nog een bijpassende muts. Er zijn veel verschillende patronen, maar iedere ontwerper geeft de wanten een eigen touch door verschillen in het borduurwerk. Ik koos voor mijn eerste set voor de typische Sami-kleuren wit met rood, blauw en geel borduursel. Maar ze zijn ook leuk in andere kleuren, bv rood met grijstinten. Wit borduursel op een witte achtermgrond is stijlvol en chique. Natuurlijk mag het koordje met kwastje niet ontbreken, want dat geeft zo’n gezellig authentiek tintje. Zie je ze al in gedachten aan hun koordje voor het knapperend haardvuur hangen, terwijl buiten de sneeuw metershoog ligt, de rendieren om het chalet lopen en in de verte de wolven huilen?

Het patroon voor de wanten in maat S, M en L plus de muts in S/M en M/L in het Nederlands of Engels kan je bestellen bij The Dutch Knitters of op Ravelry.
Dank aan Mieke voor het testbreien!

Two years ago, in Stockholm, I saw beautiful Lovikka-mittens. These mittens are knitted from thick untwisted wool, which is brushed up after knitting with a cardig brush until a thick warm fluffy layer appears. Colored embroidery on the cuff give them an extra cheerful accent. Put them on and it’s like stepping into a warm bath.

Lovikka-mitts are, according to tradition, first knitted in 1892 by Erika Aittamaa (1866–1952) in, you guessed it right, Lovikka. This village in the far north of Sweden gave its name to the mittens. Erika knitted for the local people to earn some money for her family. When she messed up a order for super warm and sustainable mittens, she washed and brushed the results and so the typical fluffy fabric was created, that made Lovikka-mittens famous. Erika made a folded edge and decorated these cuffs with embroidery with colorful yarn. This created an iconic mitten that everyone instantly associate with Sweden.

I liked them instantly and thought they were great fun, but as opinionated knitter I didn’t buy them and at home made my own version with some technical improvements plus a matching hat. There are many different patterns, but every designer gives the mittens their own touch by differences in the embroidery. I chose for my first set the typical Sami colour white with red, blue and yellow embroidery. But they are also great in other colors, such as red with gray. White embroidery on a white background makes them stylish and chique. You should not leave out the cord with tassel, because that gives them an extra nice authentic appearance. Picture them hanging on their cord for a crackling fire, while outside the snow is meters high, the reindeer walking around the chalet and in the distant you hear the howl of the wolves?

The pattern for the mittens in size S, M and L plus the hat in S/M and M/L in Dutch or English can be ordered at The Dutch Knitters or on Ravelry.
Thanks Mieke for test knitting them!

Foutekersttruiwinkel

UglyChristmassweatershop

Ik ging er helemaal van blozen… Meg Swansen, dochter van Elizabeth Zimmermann en eigenaar van Schoolhouse Press, heeft al sinds begin 2015 mijn boek Lekker Warm! Twijnend Breien in haar collectie. Dat is al leuk, maar dat ze het bespreekt op haar blog is helemaal geweldig. Dank je wel Meg!

I must have been blushing when I saw this… Meg Swansen, daughter of Elizabeth Zimmermann and owner of Schoolhouse Press, has had since early 2015 my book So Warm! Twined Knitting in her collection. That of course is nice, but that she discusses in her blog is totally awesome. Thanks Meg!

Een aantal klussen zijn geklaard, vink, vink, vink,… en dan is het tijd om even iets te doen waar ik al een tijd over dacht. Een zwart kralenbuideltje met bloemetjes met een oranje hartje. Het is het Magisch Motief van mijn naam ‘Carla’. Een mooi karweitje voor de lange donkere winteravonden in december. Na het oprijgen in patroon met drie verschillende kleuren is het eigenlijk een eitje. Kwestie van doorbreien tot de kraaltjes op zijn, dan kom je er wel.

Some jobs are done, check, check, check … and then it’s time to do something I wanted to do for a while. A black beaded pouche decorated with small flowers with an orange heart. It is the Magic Motif for my name ‘Carla’. A nice job for the long dark winter nights in December. After threading in pattern in three different colors the knitting is actually a breeze. Let’s just keep on knitting until all beads are used, I will finally get there.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Eén van de dorpjes in Letland dat de diepste indruk op mij heeft gemaakt en waar mijn breivrienden en ik inmiddels al twee keer hartelijk zijn ontvangen, is het katholieke Alsunga in de provincie Kurzeme (Koerland). We bewonderden er de kleurrijke kousen en polswarmers, gaven een workshop, genoten van de zang, we werden er in 2015 en 2016 in het traditionele kostuum gehesen en leerden er Sklandrauši (worteltaartjes) bakken. Het was dan ook geweldig om een aantal van deze mensen terug te zien aan het eind van de conferentie in het National History Museum in Riga. En hoe,… het hele dorp leek er wel te zijn, iedereen in de kleding van Alsunga, compleet met kousen, kroontjes, mutsjes, kralenpolsjes en een bruidskist meeslepend of onder de arm oude instrumenten, zoals doedelzakken van bont en leer. En wat een show maakten ze ervan! Niet alleen zang, dans en muziek, maar ook een toneelstuk waarin een vrouw van meisje tot bruid werd omgekleed onder luid geroep, gezang en zelfs geknok met textiele knotsen van de omstandstanders. Wat een kracht gaat er uit van zo’n groep mensen die met hartstocht en liefde zich bijna verliezen in hun spel. En daar zat ik zomaar bij op de eerste rij, knipogend naar de vrouwen die ik al kende.

Maar het leukste kwam nog. Na het optreden ontstond er, aangemoedigd door een glaasje Black Balsam, een spontaan feestje op de gang in het museum. Ze konden gewoon niet stoppen met zingen en spelen, dus ondanks de beperkte ruimte gingen al snel de voetjes van de vloer. Zelfs ik werd ten dans gevraagd, maar dat dit voetenwerk ging me ver boven de pet. Maar ik genoot van alles, jong en oud, allemaal in hun prachtige kleding en ze hadden er zin in. Kippenvel, want je weet, echter en authentieker dan zo kan het niet worden. Na verloop van tijd stopte de groep en vertrokken ze, nog steeds in hun klederdracht, naar de bus die hen terug bracht naar Alsunga. Bedankt en tot ziens!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

One of the villages in Latvia that made the deepest impression on me and where my knitting friends and I were already twice received with a warm welcome, is the the Catholic village Alsunga in the region Kurzeme. We admired the colorful socks and wrist warmers, gave a workshop, enjoyed the singing, were dressed up in 2015 and 2016 in the traditional costume and learned how to back Sklandrauši (carrot cakes). It was so great to see some of these people again at the end of the conference at the National History Museum in Riga. And not just that… the whole town seemed to be there, everyone in the clothing of Alsunga, complete with stockings, crowns, hats, beaded wrist warmers and towing a bridal chest or having an ancient instrument such as bagpipe of fur and leather under the arm. And they really know how to make a real show of it! Not only singing, dancing and music, but also a play in which a girl is transformed into a bride by changing clothes, all done by the other women and men with loud voices, singing and even fake fighting with textile clubs. You can feel the power that such a group of people has, when they are almost lost in their play they perform with so much passion and love. And there I was just in the front row, winking at the women I knew.

But the best was yet to come. Encouraged by a glass of Black Balsam, there was a spontaneous party in the hallway of the museum. They just could not stop singing and playing, so despite the limited space there were soon a few dancing couples at the dance floor. Even I was asked to dance, but such rhithmic footwork was far beyond my capacities. But I enjoyed it all so much, young and old, all in their beautiful clothes and it was obvious they loved to sing and dance. Goosebumps all over, because I knew, his is as real and authentic as it ever will be. Over time, the group stopped and they left, still in their traditional costumes, to the bus that brought them back to Alsunga. Thank you and goodbye!

Afgelopen zaterdag, 19 november, was het International Fair Isle Kep Day. Toen ik twee jaar geleden in het musuem in Fair Isle was wees curator Anne Sinclair me op een prikbord vol met foto’s van mutsen die het jaar ervoor waren gebreid, onder meer door de breiers op het eiland. Een geweldig project, waar je nog steeds bij aan kan sluiten, kijk maar eens op hun Facebook-pagina. Destijds kocht ik in het George Waterston Museum natuurlijk ook het patroonboekje van de muts, waarvan ik de motieven verwerkt heb in één van de werkstukken voor het behalen van de TKGA-titel Master Knitter. Tja, wie zou er niet geïnspireerd raken op dat prachtige eiland, waar het prachtige Fair Isle-breiwerk zijn oorsprong vond. Hoog tijd om weer eens terug te gaan naar dat mooie plekje!

Last Saturday, 19 November, it was the International Fair Isle Kep Day. Two years ago when I was  in the musuem in Fair Isle curator Anne Sinclair showed me a bulletin board filled with photos of caps that year were knitted by the knitters of the island and other places. A great project, where you still can join in, just look at their Facebook page. When I was on Fair Isle I also bought the pattern book of the hat at the George Waterston Museum, of which I incorporated the motifs in one of the workpieces to achieve the TKGA-titel Master Knitte. Well, who would not get inspired at that beautiful island, where the gorgeous Fair Isle knitting originated. High time to go back again to that beautiful place!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

In Noorwegen wordt heel wat afgebreid, ook voor babies en kinderen. Dat kan ik me wel voorstellen, want gebreide kleding is warm en elastisch, dus geschikt voor kleine beweeglijke mensjes. Kleine pandjes, lekker snel klaar ook. Maar toen het boek op de deurmat viel met een briefje erbij van de uitgever met de vraag wat ik ervan vond, zat ik met de handen in het haar. Sommigen van jullie weten het wel,… ik ben niet echt van de kleine kinderen. Maar ik moet toegeven, dit boek ziet er best aantrekkelijk uit. Lekker modern vormgegeven, gezellige foto’s van meest zeer kleine kinderen en een paar voor volwassenen. Tja, hoe moest ik dat nu gaan beoordelen? Het boek ging dus mee naar mijn wekelijkse breigroep in Marktzicht in Utrecht op dinsdagavond, waar gelukkig een paar echte moeders en oma’s zich er over wilden buigen.

In Klompelompe vindt je een grote collectie patronen in meest zachte tintjes, grappige modelletjes en gefotografeerd in een rustieke omgeving. Dat sprak aan. De moeilijkheidsgraad werd ingeschat en er werd besloten dat het goed te doen moet zijn voor iets gevorderde breiers. En toen barstte het los: ach, dat babybroekje is best schetig, en dan dat balletrokje té schattig, en wat een wolk van en baby met dat petje op! In mijn ogen is het een grappige mix tussen tuttig ouderwets, vintage en hippe baby-chique. Kortom, dit deel ging dus volledig aan mij voorbij maar het was wel duidelijk. Leuk gezellig boek, dat moeders aanspreekt en inspireert. Nou, dat weten we dan ook weer. Dank jullie wel breivriendinnen van Stitch ‘n Bitch Utrecht!

Klompelompe is te koop bij de Afstap in Amsterdam.

In Norway there is a lot of knitting going on for babies and children. Yes, I can imagine, for knitwear is warm and elastic, so suitable for tiny humans that love to move. Small parts, so your knitting will be finished quickly. But when the book landed on my door mat with a note attached by the publisher asking what I thought about the book, I was at a loss. Some of you know it … I’m not really into little children. But I have to admit, this book looks pretty attractive. Nice modern design, nice photos of mostly very small children and a few for adults. Well, how was I going to judge? So I took the book to my weekly knitting night Marktzicht in Utrecht on Tuesday, where I fortunately found some real mothers and grandmothers who wanted to check out the book and patterns.

In Klompelompe you will find a large collection of patterns in mostly soft colour, funny models and all is photographed in a rustic setting. That looked good. They assessed who difficult the patterns are and it was decided that it should be good to do something for a bit advanced knitters. And then they burst out: oh, these are the cutest baby pants ever, and then the ballet skirt, it is just too cute, and such a supercute baby with that cap on! In my eyes it is an interesting mix between old fashioned, vintage and modern baby chique. Overall, this part was so completely passed me by but it was obvious. A nice cozy book that appeals to mothers and inspires. Well, that is clear to me now. Thank you knit friends of Stitch ‘n Bitch Utrecht!

You can buy Klompelompe (in Dutch) at the Afstap in Amsterdam.

Vandaag ontving ik mijn spullen terug uit Amerika, fijn om mijn Fair Isle vest en Aran muts weer veilig terug te hebben! Het certificaat en de pin die bewijzen het nu echt gelukt is de titel van Master Knitter van The Knitting Guild Association te behalen, zijn nu ook hier en vormen de tastbare bewijzen. Heerlijk, alles afgerond, lekker opruimen en drie dikke groene mappen als mijn eigen persoonlijke naslagwerk vol proefjes en weetjes gaan de kast in.

Today I received my stuff back from America, good to have my Fair Isle cardigan and Aran hat safely back! The certificate and pin are here to prove I really succeeded in obtaining the title of Master Knitter at The Knitting Guild Association, and are the tangible evidence. Great, all is completed, it is nice to tidy up and put my three thick green folders as my own personal reference book full of samples and knowledge in my closet.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Het was wat vervreemdend om opeens op de eerste rij te zitten bij een conferentie van het National Historical Museum of Latvia in Riga. Stel je voor, een grote zaal vol met alleen maar Letten,… en ik. Vertaling zat er dus niet in, maar toch is het leuk om te zien hoe alles gaat en de sfeer te proeven, de afbeeldingen op het scherm mee te kijken en in de pauzes mensen te ontmoeten. De conferentie duurde twee dagen, dus ik ben af en toe lekker de stad en zo in gegaan ter afwisseling. Maar met de opening van de wantententoonstelling en de tentoonstelling ‘The Latvians: An Interpretation. Latvian Ethnographic Exhibition of 1896’ en het optreden van de zangers uit Alsunga was ik er natuurlijk bij.

It was somewhat alienating to suddenly sit in the front row at a conference of the National Historical Museum in Lativa in Riga. Image, a large hall filled with nothing but Latvians … and me. Translation therefore was of course not an option, but it was fun to see how things were done and to soak up the atmosphere, watching the images on the screen and to meet people during the breaks. The conference lasted for two days, so now and then I took a break in the old city for a change. But with the opening of the mitten exhibition and the exhibition ‘The Latvians: An Interpretation. Latvian Ethnographic Exhibition of 1896″ and the performance of the singers from Alsunga I was of course there.

In 2015 leerden Mieke, Andrea en ik de museummedewerkers Ilze Mikelsone en Inita Heinola kennen toen we in het depot van dit museum stapels prachtige wanten en handschoenen bestudeerden. Ilze , die ervoor heeft gezorgd dat ik bij de conferentie kon zijn, had prachtige polswarmers aan, die haar petit robe noir een mooi accent gaven. Inita, de curator van de wantententoonstelling, had een prachtig overzicht van wanten en handschoenen uit allerlei gebieden in Letland samengesteld. Beiden zijn gedreven mensen die met hart en ziel werken om de collecties uit te breiden, de fragiele textiele objecten te conserveren en te tonen aan het publiek. Omdat dit mijn vierde keer in Letland was, krijg ik meer inzicht in welke motieven, kleuren en patronen uit welke gebieden komen. Ik ga steeds meer overeenkomsten en verschillen zien, ook als ik het Letse breiwerk vergelijk met bijvoorbeeld dat uit Estland.

In 2015 Mieke, Andrea and I met the museum employees Ilze Mikelsone and Inita Heinola when we researched piles of beautiful mittens and gloves at the depot museum. Ilze, who made it possible for me to attend the conference, wore beautiful wrist warmers, which gave her petit robe noir a beautiful accent. Inita, curator of the mitten exhibition, composed a wonderful overview of mittens and gloves from all regions in Latvia. Both are passionate people who work with heart and soul to expand the collections, preserve the fragiles textile items and display it for the public. Because this was my fourth time in Latvia, I’m learning to better understand what motifs, colors and patterns come from which regions. I see more and more similarities and differences, also when compared with Latvian knitwear for example, that in Estonia.

De tentoonstelling bestaat uit een dubbelzijdige zuil met aan beide kanten foto’s van oude wanten en informatie. In de vitrines zijn de echte oude wanten en handschoenen tentoongesteld. Je kan er met je neus op om de details te bestuderen. Met Jan ben ik de er nog terug geweest om in alle rust nog even een blik te werpen zonder alle mensen die er waren tijdens de opening. Het breiwerk wordt iedere maand gewisseld voor een andere selectie, zodat er al met al voor de fanatieke liefhebbers een groot deel van de collectie te bewonderen is als ze een paar keer terug komen. Ook in de permanente collectie zijn enkele prachtige stukken opgenomen.

The exhibition consists of a double-sided folding stand with on both sides pictures of old mittens and information. In the showcases real old mittens and gloves are exhibited. You can look at them closely and study the details. With Jan I have been back for a moment to look at them again without the crowds of people who were at the opening. The knitwear is changed every month for another selection, so the avid enthusiasts can come more as once and admire a large part of the collection. Also, some beautiful pieces included in the permanent collection.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

De wantententoonstelling was extra feestelijk vanwege het uitkomen van kalenders met wanten en handschoenen uit het hele land. Er is voor zowel 2017 en 2018 zowel een grote als een kleine kalender samengesteld. Ik nam ze natuurlijk allemaal mee, prachtige souveniers. De opening werd geopend door de directeur van het museum, waarbij Inita en vele andere medewerkers in het zonnetje werden gezet. Ook Linda Rubena en haar dochter Darta waren erbij, beiden met prachtige door Linda gebreide polswarmers. De eerste conferentiedag was een bijzondere en geweldig leuke ervaring. Moe en voldaan en een bezoekje aan het Lido voor een pompoensoepje en een Lets pannenkoekje ging ik terug naar mijn appartement in de Lāčplēsis Iela.

Dank aan Inita en Ilze en alle andere medewerkers van het National Historical Museum voor de uitnodiging om hier bij te mogen zijn! Ilze, het waren heerlijke bonbonnetjes!

The opening of the exhibition was extra special because of the publication of calendars with mittens and gloves from across the country. For both 2017 and 2018 a large and a small calendar is made. I have them all, of course, wonderful souvenirs. The exhibition was opened by the director of the museum, where Inita and many other employees were put in the limelight. Linda Rubena and her daughter Darta were there, both with beautiful wrist warmers knitted by Linda. The first day of the conference was a special and great fun experience. Tired but satisfied, and after a visit to the Lido for a pumpkin soup and a Latvian pancake I went back to my apartment in the Lāčplēsis Iela.

Thanks to Inita and Ilze and all other employees of the National Historical Museum for the invitation be in there! Ilze, the bonbons were delicious! 

Een aantal jaar geleden startte ik met een ex-collega en breivriendin aan het programma dat moest leiden tot certificering als Master Knitter bij het Amerikaanse breiersgilde TKGA (The Knitting Guild of America). We richten een soort studiegroepje en gingen aan de slag met Level I. Beide dames besloten al snel na de enthousiaste start te stoppen, maar ik vond het allemaal wel leuk en zinvol, dus ik ging in mijn eentje door. Soms met lange tussenpozen of in laag tempo als ik het druk had met het schrijven van boeken en dergelijke, maar nu is het eindelijk zo ver! Ik heb Level III afgesloten en ben sinds vanmorgen Master Knitter!

Dank aan de vrijwilligers van de TKGA die zoveel tijd en energie steken in het maken en updaten van het programma en het beoordelen en verder helpen van de deelnemers.

En morgen,…. door met andere spannende activiteiten!

A few years ago I started with a former colleague and knitting friend on the program that should lead to certification as a Master Knitter at the American knitters guild TKGA (The Knitting Guild of America). We formed a study group and started working at Level I. Both ladies soon after the enthousiastic start decided to stop soon, but I liked it and thought it was very good to test your skills, so I continued. Sometimes, I stopped or slowed down for a while when I was busy writing books and such, but now it’s finally happened! I have finished Level III and since this morning I’m a Master Knitter!

Thanks to the volunteers of the TKGA who put so much time and energy in creating and updating of the program and judging and further helping the participants.

And tomorrow …. I will continue with lots of other exciting activities!

En daar gaan ik morgen alweer, dit keer naar Riga in Letland, om daar onder meer de opening van de wantententoonstelling van het National History Museum of Latvia mee te maken. En als ik er dan toch ben,… lekker de stad verkennen, naar álle wol- en handwerkwinkels en natuurlijk ook naar Sena Klets, het mekka van de textieltraditie in de vorm van een schitterende winkel in het centrum van de oude stad. Met een volle week de tijd zal ik voldoende tijd hebben om op zoek te gaan naar meer informatie over Magic Motifs en aanverwante zaken. Op vrijdag is er de première van het ballet Peer Gynt (Grieg) en op zondag sluit ik met Jan die vrijdag arriveert in Riga de week feestelijk af met de Fledermaus (Strauss) in het chique operagebouw.

And there I go again tomorrow, this time to Riga in Latvia, to be present at the opening of the mitten exhibition of the National History Museum of Latvia. And if I’m there anyway,… I will stay to explore the city, go to all yarn- and handicraft shops and of course also to Sena Klets, the mecca of textile tradition in the form of a gorgeous shop in the center of the old town. With a full week’s time I will have enough time to try to find more information about Magic Motifs and related matters. On Friday there will be the premiere of the ballet Peer Gynt (Grieg) and on Sunday I close with Jan who will arrive in Riga on Friday the week with the Fledermaus (Strauss) in the chic Opera House.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Soms heb je geluk en kom je voor een habbekrats iets geweldigs tegen. In Inverness stapten Nancy Marchant en ik een tweedehands winkeltje binnen waar ik zoiets geweldigs vond. Voor weinig, slechts 12 pond, dus minder nog dan 14 euro. Nee, dit keer geen breiwerk, maar een andere passie van mij, traditionele kleding. De kilt die ik er vond is prachtig. De kleurechte stof is nog steeds stralend van kleur. Hier en daar een klein mottengaatje mag de pret niet drukken. Maar dat mag dan ook wel, want het oude etiketje in de rokband verraadt dat het hier gaat om de kilt van mrs Hendry uit 1957. Officieel is hij mij te klein, maar met wat kleine ingrepen kan ik ‘m vermaken. Zal ik dat doen? Of blijft het een hebbeding? Ik draag graag kilts en plooirokken en heb vier draagbare kilts in mijn kast hangen. In Shetland heb ik er verleden jaar zelfs nog twee gekocht. Dit zijn kilts die aan de eisen van deze tijd zijn aangepast, lekker vlotte modellen die fijn dragen, maar wel gemaakt van mooie wollen stof en voorzien van een eenvoudige kiltspeld.

Nèt over het water bij ons hotel in het centrum van Inverness vond ik een traditionele kiltmaker. In de winkel veel écht mooie spullen van hoge kwaliteit. Een vitrine met kilttasjes voor mannen, rokspelden en ander moois. Een tafel in het midden van de winkel ligt vol met stalenboeken van diverse stoffenmakers. Hieruit kan je een stof selecteren waar je een traditionele kilt van kan laten maken. De stoffen kunnen per 8 yard worden besteld, maar soms hebben ze restjes te koop. De tartanstof van mrs Hendry’s kilt was ook te koop in de winkel. Op het etiketje staat dat het hier gaat om een tartan van de clan MacDonald, en wel de Ancient.

Sometimes you get lucky and you find a bargain that is really amazing. In Inverness Nancy Marchant and I visited a shop with second hand stuff, where I found a treasure. For next to nothing, only 12 pounds, so even less than 14 euros. No, this time not knitwear, but another passion of mine, traditional clothing. The kilt that I found is lovely. The colours are still bright. A small moth hole here and there  should not spoil the fun. That is to be expected, because the old label on the waistband reveals that this is the kilt worn by Mrs. Hendry in 1957. Officially, it’s too small to me, but with some small alterations I will fit in. Shall I do that? Or shall I keep it like it is? I like to wear kilts and pleated skirts and own four wearable kilts already. In Shetland I have even bought two kilts last year. These are kilts that are adapted to the demands of the times, nice smooth models that I can wear comfortably, but made of fine wool fabric and with a simple kilt pin.

Just across the water at our hotel in the heart of Inverness I found a traditional kilt maker. In the shop there was a lot really nice quality stuff. A showcase with kilt bags for men, kilt pins and other goodies. A table in the middle of the store is filled with sample books of various fabric makers. Here you can select a fabric and they will make it into a traditional kilt. The fabrics can be ordered by 8 yards, but sometimes they have leftovers for sale. The tartan fabric of Mrs. Hendry’s kilt was also available in the store. On the label states that it is a tartan of the MacDonald clan, namely the Ancient.