Het is 8 maart, Internationale Vrouwendag. Maar wanneer ben je nu eigenlijk goed feministisch bezig? Als je je conformeert aan het beeld dat je zelf hebt van wat status en aanzien heeft in de maatschappij en dat dan maar klakkeloos gaat doen? En mag je dan nog wel de typische vrouwenbezigheden beoefenen? Want hoewel breien in het verleden door mannen en vrouwen werd gedaan en wel gezien werd als een hoogwaardig ambacht, is het op dit moment naadje met het aanzien van wat ik zo graag doe.
It is 8 March, International Women’s Day. But when are you a true feminist? When you conformate yourself to your image of that what has status and standing in the society by doing the things that are related to that? Or can you still do ‘women’s stuff’? Through the ages knitting is done by men and women and often it was in high esteme, but nowadays this isn’t the case anymore. But I still love to knit.
Opgevoed worden door een alleenstaande en volledig onconventionele moeder die er bergen tegenstrijdige opvattingen op na hield, kan een behoorlijk complicerende factor zijn bij de vorming van je eigen ideeën over de rol van man en vrouw in de maatschappij. Haar hulp bij mijn studiekeuze bestond uit het advies: “Kies iets creatiefs, daar heb je later nog wat aan als je getrouwd bent”. Maar uiteindelijk kreeg ik toen ik op kamers ging het boek van de feminstische schrijfster Joke Smit ‘Er is een land waar vrouwen willen wonen’ mee. Want dat leek haar toch ook wel wat.
Being raised by a single and terribly unconventional mother with loads of contradictional ideas, can add a lot of complications when you form your ideas about the role of the men and woman in the society. Her help with choosing an education consisted of her advise: “Choose something creative, that is always useful when you are married”. But eventually when I start living on my own she gave me the book ‘‘Er is een land waar vrouwen willen wonen’ (‘There is a country where women like to live’), written by the feminist Joke Smit. As she liked living there herself too.
Aan dat studiekeuzeadvies heb ik gelukkig nog wel wat gehad. Blijkbaar had ze toch gelijk, want ik heb veel aan de studie én ik ben getrouwd. Met een creatieve man die dezelfde opleiding (Lerarenopleiding Textiele Werkvormen) koos als ik, zodat we toen al bij elkaar in de klas zaten en elkaar nu nog altijd volledig begrijpen als het gaat om kunst, creativiteit en alles wat met textiel te maken heeft.
The advise proofed to be a very good one. She was right, as now I’m married and I use the stuff I learned every day. With a creative man that followed the same education (teacher’s collega Textile Arts and Crafts), so we were in the same classes and still we understand each other completely when we talk about art, creativity or anything related to textile.
Maar goed, dat feminisme was toen ik een jaar of twintig was toch best lastig hoor. Het was de tijd van de vrouwencafés, roze tuinbroeken en sieraden met vrouwentekens. En de tijd van de verheerlijking van het doen van échte mannendingen. In de hoop dat iets van de status van deze mannenbezigheden zou afwrijven op jou als vrouw, deden we van alles, soms zonder daar de benodigde talenten voor te bezitten. Zelfs mijn wasmachineafvoer liet ik aanleggen door het vrouwenklussencollectief, wat me een krankzinnig systeem van buizen opleverde dat overal door mijn hele huis liep. In die tijd van het uitvinden van wat ik zelf nu zou kunnen gaan doen, kon ik slechts tot één conclusie komen, die overigens vaak slecht viel bij mijn vriendinnen die liever op de barricaden klommen. Gewoon doen wat je hart je ingeeft en je talenten gebruiken, doen wat je zelf leuk vindt! Los van waardeoordelen en indeling in mannelijk/vrouwelijk de bezigheden kiezen die voor jou als mens geschikt zijn. En geloof me, het losweken van vastgeroeste ideeën, dat valt nog helemaal niet mee.
But well, forming your ideas related to feminism when you are about twenty years old can be quite complicated. It was the era of women’s café’s, pink overall’s and jewelry with women’s signs. And the time of gloryfying doing the work of men. We hoped that a bit of the standing of these jobs would rub of on us women, so we did it, even if we didn’t have the talent for it. Even the drainage of my washing machine I had made by a collective of women. The result as a strange set of tubes running through my whole house. In that period of finding out what I should do I could only come to one conclusion. Do what your heart desires and make your talents work for you, do what you réally like! Don’t let the value that is given to the typcical men’s and women’s jobs lead you. And believe me, that is a difficult thing to let go.
Debbie Stoller, bedenker van Stitch ’n Bitch en hoofdredacteur van BUST, het Amerikaanse zusje van ons feministische tijdschrift Opzij, heeft mogelijk in eenzelfde proces gezeten. Wat had ze een plezier aan het handwerken met haar tantes tijdens vakanties in Nederland met haar Nederlandse moeder. Ze wilde terug in New York lekker doorbreien, maar merkte de weerstand die dat opleverde binnen haar sociale kring. Ook als ze breide in de metro, had ze het gevoel dat ze geen verstoordere blikken had kunnen oproepen dan bij het karnen van melk. Het vergt moed om tegen de heersende conventies in te gaan en te doen wat je leuk vindt.
Debbie Stoller, inventor of Stitch ’n Bitch and editorial head of BUST, the American feminist magazine, possibly was in the same process once. She loved crafting with her Dutch aunts in the Nederlands when she visited our country with her Dutch mother. In New York she wanted to knit also, but soon she noticed the resistance it raised in her circle of friends. Even when she knitted in the metro, people stared at her and she felt that she could have raised more attention if she was curning milk. It takes courage to fitght against the ruling conventions and just do what you like.
Mensen met moed vind je overal. Ze leven het leven dat overeen komt met hun gevoel en doen wat hun hart hen ingeeft. Zo komen ze soms niet alleen uit de kast, maar ook uit de breikast. Goed geoefend in het uitbreken, nemen ze zonder schroom de naalden en een bol wol ter hand. Zou het soms lastiger zijn om zonder een oefenrondje de stap om uit die breikast te komen te zetten?
People with courage you can find anywhere. They live the life that agree with how the feel and live to their hearts desire. Some come out of the closet and out of the knitting closet. Well trained in breaking out things, they just grab their knitting needles and yarn. Maybe it is easier to come out of the knitting closet if one has practised coming out before?
Na mijn oefenrondje als vrouwelijke ICT’er in een mannenwereld, vond ik het nog steeds moeilijk om uit mijn breikast te komen. Toen ik de eerste keer naar Stitch ’n Bitch Utrecht ging, verstopte ik de breinaalden diep in de tas, zei tegen man Jan dat ik zó weer terug zou zijn als ik alleen breiende weirdo’s zou aantreffen en vertrok naar het breicafé. Ik was die avond laat thuis, want na één blik op de groep gezellige breiers besloot ik ter plekke om hier mijn dinsdagavonden door te gaan brengen. Nooit spijt van gehad, want ik vind het er gewoon écht leuk!
After practising these kind of fights as a women in ICT, a man’s world, I still thought it to be tough to come out of my knitting closet. When I left for the first Stitch ‘n Bitch Utrecht meeting I hid the knitting needles in my bag, told my husband that I probably would be back soon as I expected to find a bunch of weirdo’s and left for the knitting café. But is was already late when I returned home, as after one glance at the nice group of knitters I decided that moment that I would spend my Tuesday nights there. Never regretted that desicion, as I réally like it there!
