Fryslân
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images | ||
Afgelopen weekend waren we in Friesland. We waren op het idee gebracht doordat we in het voorjaar als figurant bij de film De Hel van ’63 in Dokkum belandden, maar daarover later meer want we hebben er veel leuke breisels gezien.
Last week we were in Friesland (South of the Netherlands). We got this idea when we were extras at the film De Hel van ’63 in Dokkum. Laterom more about this, as we saw lots of nice knitting at the scene.
Het werd een heerlijk relaxed tripje met een bezoek aan Sneek, Franeker, Leeuwarden en Drachten. Met een vers paar sokken op de rondbreinaald vermaakte ik me uitstekend in de rustige stadscentra, winkeltje in, winkeltje uit, reden we op een dijkje bijna een paar schapen plat en genoten we van de intense rust en van de Wadden. We liepen zelfs nog toevallig twee wolwinkeltjes tegen het lijf, maar die hadden geen van tweeën iets voor een verwende breier als ik, dus uiteindelijk ging ik zonder nieuwe garens naar huis. Het Speldenkussen in St Annaparochie gaat overigens binnenkort sluiten. De Wolhal in Drachten had wel veel stoere Noorse sokkengarens, maar gek genoeg bevatten de meeste daarvan amper wol. Weinig wol dus, maar een overvloed aan mooie lingeriewinkeltjes. De Friesen zitten beter in het ondergoed dan in de breiwol!
It was a nice relaxed trip with a visit to Sneek, Franeker, Leeuwarden and Drachten. With a fresh pair of socks on the needles I had a good time in the quiet centers of little towns, shopping, almost driving over a few sheep on a dike when we enjoyed the peaceful Wadden. We even found two wool shops by chance, but none of them had anything to offer for a spoiled knitters like me, so eventually I went home without new stash. The Speldenkussen in Sintannaparochie is about to get closed. The Wolhal in Drachten had a big collection of tough Norwegian sock yars, but strangely enough none of them contained more than 25% wool. Not much yarn shops, but a lot of lingery shops. The Friesian people have more underwear then knitting wool!
Het Stadhouderlijk Hof bleek een prachtig plekkie om de nacht door te brengen. Onze ‘living’ bestond uit een ruime woonkamer én slaapkamer met uitzicht over het historische plein vlakbij de lekkerste restaurantjes. De keuze voor restaurant Sems bleek een gouwe greep, vooral toen bleek dat ze er heerlijke kreeft serveerden.
The Stadhouderlijk Hof prooved to be a great place to spend the night. Our ‘living’ with a room and a sleepingroom with view over the historical square was close to the nicest restaurants. The choice for restaurant Sems was a good one, especially when I found out they served lobster.
In Franeker bouwde Eijse Eijsinga aan het eind van de achttiende eeuw een indrukwekkend planetarium in zijn woonkamer. De (rijkelijke) kost verdiende hij met wolkammen, dus niemand klaagde dat hij dit omvangrijke project in zijn eigen leefomgeving opzette en de buurtgenoten begrepen eindelijk dat de aarde niet plat is. Zijn vrouw verkocht de strengen wol in het voorhuis. In de bedstee in de woonkamer hingen twee fijngebreide slaapmutsen. Helaas mocht ik ze niet fotograferen van de bedillerige rondleidster. Ze vertelde haar verhaaltje over het huis aan de groep bezoekers met de gemiddelde leeftijd van rond de 40 alsof ze een kleuterklasje voor zich had. Gelukkig mochten we de wolkammerij zonder haar uiterst irritante aanwezigheid bezoeken.
In Franeker Eijse Eijsinga has built a impressing planetarium in his living room at the end of the eightteen’s century. The (good) family income came from a wool company, so nobody complained about the huge project in the living room and the neighbors finally understood that the earth is not flat. His wife sold the skeins of wool in the front room of the house. In the built-in bed in the room two finely knitted sleeping hats hung on the wall. Unfortunately I was not allowed to photographe them as the obnoctious guide forbid me. She told her story about the house to a group of adult visitors like she was talking to a class of children. We were glad that we could visit the wool business without her annoying presence.
Op de terugweg maakten we nog een wandeling door het vissersdorpje Urk, waar we een zalig visje in De Zeebodem aten. De op Urkse wijze gebakken vis werd geserveerd met goddelijke aardappeltjes en lekkere ouderwetse groenten en daarna nog een nostalgische Dame Blanche zoals ‘ie hoort te zijn door aardige dames die het vak van serveren nog echt serieus nemen. We voelden ons er thuis en erg verwend. Ons tripje, kort maar krachtig, was een heerlijk uitje en ik ben al aan het bedenken waar we volgende keer naar toe gaan!
On the way back we visited the lovely fishers village Urk, were we eat a delicious fish meal in De Zeebodem. The fish was backed the original way from Urk and was served with delightful patatos and oldfashioned vegetables. The nostalgich Dame Blanche made ‘like it should be’ was served by friendly waitresses that knew their trade well. We felt at home and spoiled. Our trip, short but nice, was a wonderful outing and I’m already am thinking about the next!