Hierbij wens ik mijn breivrienden/lezers van Life ‘n Knitting fijne kerstdagen en een goed begin van het nieuwe jaar! Maak er een geweldig brei-jaar van.
Dit schattige plaatje is afkomstig van een ansicht uit het begin van de vorige eeuw.
I wish my knitting friends/readers of Life ‘n Knititng a nice Christmas time and a good start of the next year! With lots of knitting.
This adorable image is a postcard from the start of the last century.
Je zal als Amsterdamse wolwinkeleigenares van De Afstap toch maar eens dubbelop oma worden van een tweeling! Reden genoeg voor Hil en mij om in de pennen te klimmen en het mooie oude patroontje van baby booties uit Piecework September-Oktober 2009 te breien voor oma Lonnie. Natuurlijk met een Dutch Knitter’s touch in de vorm van een rood-wit-blauw bandje. Prinses Diana startte ooit met flagdressing om de relaties met het gastland te benadrukken, maar wij vinden dat je ook als Dutch Baby in de VS daar niet vroeg genoeg mee kan beginnen.
Imagine, being the owner of De Afstap, the yarn shop in Amsterdam, and becoming granny twice, a twin! Reason enough for Hil and me to fetch our needles and knit gran Lonnie the lovely old baby booties pattern from Piecework Sept-Oct 2009. Of course with a Dutch Knitters’ touch by means of a red-white-blue ribbon. Princess Diana once started flag-dressing to emphasize the relationship with the guest country, but we believe that also as a Dutch Baby in the US you cannot start this too soon.
Het garen, de sokkenwol met zijde van Regia, is sterk maar ook mooi en zacht. Romig wit is het traditioneelst en kleurt leuk bij het vlaggenbandje. Het rare vormloze lapje dat op maar twee pennen wordt gebreid, vouw je uiteindelijk tot een keurig slofje dat met één naadje wordt gesloten. Leuk om een keer te doen en in een uurtje of 5, 6 hadden we ieder een paartje gebreid. Even target-breien dus, maar zo kregen Hil en ik ze nét op tijd af om aan Lon mee te geven die met een koffer vol cadeautjes naar haar zoon en schoondochter ging en amper nog een zwart verschoninkje mee kon nemen.
The yarn, Regia’s sock yarn with silk, is strong but also beautiful and soft. Off-white is the most traditional colour and it matches the flag ribbon nicely. The strange, shapeless piece of knitwork that’s knitted on two needles, eventually folds in to a pretty bootie that’s closed with only one seam. A nice project and in an hour or 5 or 6 we both had knitted a pair. A case of target knitting, but this way Hil and I finished them just in time to hand them to Lon who went to her son and daughter-in-law with a suitcase full of gifts and therefore could scarcely take with her an extra black outfit.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images | ||
Holland…… koude winters, schaatsen op het kanaal, koek en zopie, wanten aan en das tot aan je neus en de Friese Elfstedentocht. Dat is mijn beeld van de winters in mijn jeugd. Maar de klimaatverandering zorgt voor opwarming dus helaas breien we nu onze wanten meer voor de sier dan voor de kou. In 1963, toen ik één jaar oud was, hadden we echter nog een vreselijk koude winter. De winter dat de barre Elfstedentocht werd gereden, waarbij zoveel schaatsers afhaakten. Van die tocht is een film gemaakt: De Hel van ’63. En wij, man Jan en ik, waren erbij…… als figurant.
Holland…… cold winters, iceskating on the canal, cookies and hot chocolat, mittens and your scarf up your nose and the Elfstedentocht in Friesland (iceskating contest over eleven cities). But the climat change makes the earth warmer, so unfortunately we now knit our mittens more to show them of as for warmth. In 1962, when I was one year old, we had a extremely cold winter. The winter of the Elfstedentocht from hell, when so many skaters didn’t make it to the finish. From this event a film was made: De Hel van ’63. En we, husband Jan and I, were there…… as extras.
Moeder Mart tipte me dat er iets in de krant stond over de film en over dat er ouderwets gebreide mutsen en truien nodig waren. Een belletje naar omroep Fryslân leverde me meteen een gezellig radio-interview op over breien in de jaren zestig en een uitnodiging om mee te doen als figurant bij de opname in Dokkum. Man Jan leek het ook wel wat, dus ik zocht ouderwetse outfits voor ons beiden op – met veel gebreid spul natuurlijk – en zo gingen we op pad.
Mother Mart attended me on an article in the paper about the film and the fact that they needed old fashioned hats and sweaters. I called the radiostation Fryslân and they interviewed me about knitting in the sixties and an invitation to join the making of the film in Dokkum as an extra. Husband Jan liked that too, so I collected outfits from for the both of us – with lots of knitted items of course – and we went to Friesland.
De opnameplek in het nostalgische Dokkum was een plaatje. Jan en ik brachten de middag door in onze warme kleding en bespoten met nepsneeuw op een randje langs de haven waar de schaatsers op een soort van geïmproviseerd ijsbaantje aankwamen bij de controlepost. Aan de overkant was het zomer en zaten mensen in zomerse klediing op terrasjes het tafereel gade te slaan.
The place where they filmed the scene in nostalgic Dokkum was beautiful. Jan and I spent the afternoon in our warm clothes and with lots of sprayed on snow on a little wall of the harbour where the skaters arrived on an improvised frozen skating rink at the control station. At the other side of the canal people sat in summer wear on the terras watching the scenery.
Wij waren niet de enige figuranten die hun best hadden gedaan om er volgens de mode van 1963 uit zien. We zagen veel Grolse Wanten, prachtige oude Noorse truien en originele Friese schaatsmutsen. Maar met mijn plooirok, houtje-touwtje jas, Marken’s shawltje uit Ariadne, handschoenen, rode maillot en geitenwollen sokken in bontschoenen en de roomsoes van Elizabeth Zimmermann op mijn hoofd, kreeg ik menig complimentje. Of Jan en ik de camera hebben gehaald vanaf ons plekje op de kade weet ik niet. Maar de dag met de prachtige beelden van een vergane wereld, het grappige contrast tussen de zonnige kade en het winterse haventje en de overvloed aan inspirerende oude breisels maakte het de tocht naar het Noorden meer dan waard.
We weren’t not the only extras that tried to copy the fashion of 1963 the best they could. We saw a lot of Grolse Wanten (mittens from Groenlo), beautiful old Nordic sweaters and original sckating caps from Friesland. But with my pleaded skirt, Monty coat, shawl from Marken, gloves, red tights and goathair socks in fur lined shoes and the Snail Hat from Elizabeth Zimmermann on my head, I got lots of compliments. We don’t know if we are in the film or not. But the day with the wonderful images of a world of the past, the funny contrast between the sunny quay and the frozen harbour and the abundance of inspiring old knitwear, made the journey to the North worth it.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
| Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images | ||
Ons breiweekendje bij de Wolboerderij Blij Bezuiden in Koewacht is iedere keer weer een belevenis. Het enthousiasme van de cursisten werkt aanstekelijk, dus we gooien er graag nog een steekje bovenop. De eerste dag hebben we allerlei methodes om te kabelen uitgeprobeerd, de cursisten ondertussen waarschuwend voor dag twee: Estlands Kant. De dames namen ons advies serieus en verschenen zondagmorgen weer fris en fruitig op het strijdtoneel. Want makkelijk, nee dat is het zeker niet, maar alle cursisten wisten uiteindelijk een deel van de rand aan het middenpaneel te bevestigen op traditionele wijze en stonden versteld van zichzelf.
Our knitting weekends at Wolboerderij Blij Bezuiden Koewacht are always quite an experience. The students’ enthusiasm is contagious, so we love to cast on an extra stitch. The first day we experimented with all kinds of methods for cabling, in the meantime warning the students for day two: Estonian Lace. The ladies took us seriously and entered the arena hale and hearty. For easy, no that’s not what it is, but in the end all students surprised themselves by managing to sew on part of the lace edge to the centre panel in the traditional way.
Het tweezijdige kabeltje was weer een groot succes. Eenvoud gecombineerd met een sensationeel effect doet het altijd goed. Maar ook het oefenen van diverse manieren om kabelachtige effecten te bereiken, vonden de cursisten erg interessant. Bavarian knitting, waarmee je Oostenrijkse motieven kan maken, kabelen zonder kabelnaald, betere opzetten en afkantingen voor kabelwerk, het ging erin als koek. Buuf was al bij oefening 2 om voor de nieuwe en makkelijker technieken en baalde ervan dat ze nét een shawltje voor haar kleinkind af had dat ze met heel wat minder moeite had kunnen vervaardigen.
The reversible cable was a big success again. Simplicity combined with a sensational effect is always a winner. But also practising several ways of achieving cable-like effects were a success. Bavarian knitting, with which you can make Austrian motifs, cabling without cable needle, the proper cast-ons and cast-offs for cable knitting, they all went down very well. Buuf had already started assignment 2 for better and easier techniques and was cross that she had just finished a shawl for her grandchild that she could have made with a lot less effort.
Thea, onze gastvrouw in het schattige pastoriepensionnetje onder de kerk in Heikant was blij haar breimeisjes weer onderdak te bieden. Sindy, de kleurrijke pensiongenote die zo goed is in sokkenbreien én stoppen, nam de kamer van de kleinkinderen. Het uitgebreide ontbijt in de serrekamer smaakte weer prima. Waar vind je tegenwoordig nog zo’n geweldige B&B?
Thea, our host in the lovely rectory guesthouse next to the church in Heikant was happy to accommodate her knitting girls again. Sindy, the colourful co-guest, who is a star at sock knitting and mending, took the grandchildren’s room. The sumptuous breakfast in the room with conservatory was delicious as ever. Where can such a wonderful B&B be found these days?
De koffiekoeken van Jannie waren een traktatie, maar de plattelandse verhalen over vlees en hoe een lammetje een hammetje wordt, viel slecht bij mij. Wij hielden het bij een plakje kaas een een tomaatje en ‘s avonds tijdens het gezellige etentje met Sindy, Jannie en Jean-Paul zat alleen Jean-Paul nog een aan een niet-vega gerecht.
Jannie’s coffee cakes were a treat, but all the country-life stories about meat and how a lamb becomes a ham, went down badly with me. We stuck to a slice of cheese and a tomato and at night during our cosy dinner with Sindy, Jannie and Jean-Paul only Jean-Paul had a non-veggie dish.
Buuf moest bijna het weekend missen toen ze zich buitensloot doordat ze de deurknop in haar hand hield, maar was verder weer op haar best en al mopperend schreef ze zich, samen met Sindy, alvast in voor het volgende breiweekend. Volgend jaar komen we natuurlijk weer en dan hopen we maar op één ding……. iedere stamgast een traditionele Estlandse Haapsalu shawl om de schouders!
Buuf almost locked herself out, holding the door knob in her hands, but besides that small incident she was at her best again and although grumbling she signed up, together with Sindy, for the next knitting weekend. Of course we will be back next year and there’s one thing we sincerely hope … that every regular has a traditional Haapsalu shawl around her shoulders!