Life 'n Knitting

Je zal er maar mee behept zijn, liefde voor boeken. Dan wil je ze allemaal in huis hebben, altijd kunnen grijpen, om gericht naar iets te kunnen zoeken of je wilt ze gewoon lekker door kunnen bladeren. Boeken zijn belangrijk, want het zijn schatkistjes vol kennis en wetenswaardigheden die op die manier worden vastgelegd en verspreid.

De Shetland Guild of Spinners, Knitters, Weavers and Dyers heeft de handen in een geslagen en een prachtig boek over Fair Isle breiwerk uitgegeven. Ik was bij het gilde te gast in juli in het Shetlandse Voe toen tijdens de gildevergadering de laatste dingen werden besproken over de uitgave en verleden week viel het bij mij op de mat. En ik ben er dolblij mee, want in dit boek is een grandioze verzameling met de hand ingekleurde Fair Ilse-motieven vastgelegd.

Na een korte inleiding door Carol Christiansen (curator Shetland Museum) over de achtergrond van de patronenboeken en de geschiedenis van de Fair Isle-patronen, vind je 85 pagina’s vól met motiefjes. De lay-out is onaangetast, wat je ziet zijn perfecte kleurenkopiën van de authentieke patroonbladen uit Bill Henry’s notitieboeken uit de jaren twintig of dertig van de vorige eeuw. En dat is zoals je het wilt zien, inclusief de vergeelde randjes, maar met de échte met de hand en kleurpotlood ingekleurde tekeningen. Duidelijk wordt ook de Noorse invloed op de Shetlandse breiwereld, want bij een aantal patronen wordt expliciet vermeld dat het hier om Noorse motieven gaat. Bladerend door het boek zie ik al allerlei prachtige projecten voor me. De motieven prikkelen de creativiteit, want het zijn geen complete patronen, je zal er zelf toepassingen voor moeten bedenken. Maar de kleurexperimenten van toen inspireren nog steeds en nodigen uit te worden getest en aangepast aan je eigen smaak en kleurgevoel. Kortom een heerlijk boek dat niet mag ontbreken in je boekenkast. Mijn advies: ga ‘m zelf maar halen in het prachtige Shetland!

You will be with me afflicted, a big love of books. You want to have them all, keep them always whitin reach, so you will be at any time able to grap them and look for something or just to be able to browse through when you feel like it. Books are important because they are treasure chests of knowledge that can be preserved in this way and disclosed to all interested knitters.

Shetland Guild of Spinners, Knitters, Weavers and Dyers has published a beautiful book on Fair Isle knitting. I was at the guild meeting hosted in July in the Shetland Voe when the guild members discussed the last issues during the guild meeting. Last week the book fell on my doormat. And I am delighted with it, because in this book you find a magnificent collection of hand-colored Fair Ilse motifs.

After a brief introduction on the background of the pattern books and the history of Fair Isle patterns by Carol Christiansen (curator Shetland Museum), you’ll find 85 pages stuffed with patterns. The layout is unaffected, what you see are perfect color copies of the authentic pattern sheets of Bill Henry’s notebooks from the twenties and thirties of the last century. And that’s the way you want to see it, including the yellowed edges, but with the real hand and color crayon drawings. It becomes clear also that there had been Norwegian influence on the Shetland knitting world, for it is explicitly mentioned in a number of patterns that it is a Norwegian motifs. Browsing through the book, I see all kinds of wonderful projects for me. The motives stimulate creativity, because they are not a complete patterns, you will have to invent uses for it your self. But the color experiments inspire and invite to be tested and adapted to your own taste and color sense. Overall a wonderful book that should not be missing in your bookcase. My advice: go to beautiful Shetland and buy it your self there!

Geen tijd om naar Shetland te gaan, dan kan je ‘m hier bestellen voor 20 pond.

No time to go to Shetland, then you can order it here for 20 pond.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Overal waar je kijkt in Shetland, zie je schapen. De lieflijke witte, grijze of bruin-zwarte bolletjes wol verzachten het ruige landschap dat zwart ziet van de turf. Tussen de wildroosters lopen de schapen vrij in de natuur of ze zitten op de weg omdat het asfalt nèt even warmer aanvoelt dan het grasland op de turflagen. Ook bij Sumburgh Head Lighthouse liepen ze lekker vrij rond. Eén of twee keer per jaar worden ze bij elkaar gedreven, geschoren, ontwormd en nagekeken. Daarna gaan ze weer opgelucht en vrolijk de heuvels op om hun vacht weer te laten aangroeien. Als het niet lukt ze te vangen, scheurt de vacht langzaam af, wat vast niet fijn voor ze zal zijn en ze een armoedig en aandoenlijk uiterlijk geeft.

Tijdens het grazen verliezen ze vaak kleine plukjes wol, die op de grond terecht komen of aan struiken en dergelijke blijven steken. Deze worden ‘hentilagets’ genoemd, ‘henti’ verwijzend naar hand, want die plukjes kan je met de hand verzamelen en daarna verwerken tot garen en breiwerk. In het Tangwick museum op de weg naar Eshaness verkopen ze breiwerk gemaakt van hantilagets. Debbie Zawinski schreef er zelfs een heel boek over dat in 2015 is uitgekomen. Ze trok door Schotland en verwerkte de plukjes wol van bijzondere schapenrassen die ze onderweg langs de wegen en velden vond tot sokken. De patronen vind je ook in ‘In the Footstep of Sheep‘, maar het leukst vond ik het om haar verhalen over de bekende plekjes in Shetland te lezen.

Everywhere you look in Shetland, you see sheep. The lovely white, gray or brown-black balls of wool soften the rugged landscape that looks black from the peat. Between the cattle grids the sheep run freely in nature or they lay on the road because the asphalt just feels a bit warmer than the grassland on the peat layers. On the meadows of Sumburgh Head Lighthouse they also had the freedom to walk anywhere they like. Once or twice a year they are driven together, shaved, get medication to remove worms and their health is checked. After that they are release en relieved and happy they’re going back into the hills to let their wool grow again. If they are not caught, the coat tear off bit by bit, what is probably not feeling very nice for them and gives them a shabby and pathetic appearance.

While grazing they often lose small tufts of wool, which end up on the ground or on bushes. These are called ‘hentilagets’, ‘ henti “referring to hand, because the tufts can be collected by hand and then processed into yarn and knitting. In the Tangwick museum on the road to Eshaness you can buy knitwear knitted with collected hantilagets. Debbie Zawinski even wrote a whole book about it, that was published in 2015. She walked through Scotland and processed the tufts of special breeds of sheep she found on the road and meadows into socks. The patterns you can find also in “In the Footstep of Sheep,” but I liked it the most to read her stories about the familiair places in Shetland.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

In het zuiden van Letland vonden we in Bernati ons huis voor de komende dagen. We hadden geen adres gekregen, maar alles is er zo landelijk en beperkt, dat dit geen probleem was. Ook Mia Petra vond haar weg met haar auto naar ons mooie huis met open haard, vijf slaapkamers, een tuin met prieeltje, wasmachine, eigen poes en oranje badkamer. Dat oranje was wel handig, want het water ruikt er sterk naar ijzer, dat was even wennen. Mijn slaapkamer had een balkon, vanwaar je de ooievaren op hun nest kon zien.

Na lekker getuttel en ontbijten in de zon, zijn we door de duinen naar de zee gelopen. Eerst nog even een bordje volgen naar ‘iets’, wat een groep houten beelden bleek te zijn met een interessant verhaal over de oranje-rode rokken van de vrouwen van Nica, Rucava en Barta. Het strand was hemels mooi.

In the south of Latvia in Bernati we found in our home for the next few days. We were not given an address, but everything is so rural and limited there that this was no problem. Mia Petra also found her way with her car to our beautiful home with fireplace, five bedrooms, a garden with gazebo, washing machine, our own cat and an orange bathroom. That orange was convenient because the water smells strongly of iron, which was not easy getting used to. My room had a balcony from which you could see the storks in their nest.

After a relaxed morning with tasty breakfast in the sun, we walked to the sea through the dunes. First we followed a sign for ‘something’ which turned out to be a group of wooden statues with an interesting story on the orange-red skirts women from Nica, Rucava and Barta. The beach was heavenly beautiful.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Na een autotocht door de omgeving (we pasten met z’n vijven makkelijk in de de grote witte gloednieuwe pooierbak die we hadden gehuurd en waar menige Let kwijlend naar keek), gingen we naar Rucava, een idyllisch dorpje vlakbij Bernati. Ik had van te voren video’s gezien over het craft house daar. Wat was het bijzonder om er binnen te stappen! Er hingen zelfs portretjes van de vroegere vrouw des huizes. De breisters uit het dorp kwamen ons ontmoeten en brachten heerlijk traditioneel eten mee. Sandra had roggebrood gebakken, er was honing uit het dorp, aardappeltaart en daarna een toetje met vruchtensap. Zálig! En zo hartelijk allemaal, we voelden ons zó welkom. Ik kreeg zelfs het proefje cadeau waar ik erg in geïnteresseerd was, zo lief! Tijdens het eten werden we toegezongen, echt een kippenvelmomentje. Ze hebben het niet breed, maar dat wat ze hebben, willen ze zo graag delen. Wij deelden ook, cadeautjes en voor de oprichtster van de groep een vergulde breinaald. En natuurlijk Warme Handen en Lekker Warm! voor hun bibliotheekje.

In het craft house was veel handwerk en klederdracht te zien, zowel dingen die te koop waren, als om te bekijken. Ook de wanten en handschoenen uit het boekje Rucavas Rakastaino Adijumu Mantojums, waaronder de bijzondere roze handschoenen met rozen, waarschijnlijk afkomstig uit de Balkan, die mogelijk de kleur- en motiefkeuze voor vele andere breisels hebben beïnvloed. Ook hadden de breisters spullen van zichzelf meegenomen om te laten zien. Bijzonder waren de vesten in patentsteek. En wat Mia Petra daar zat te doen, wie zal het zeggen? 😉

Op weg naar huis stond de kilometerstand op 1000,1 km, en er zou nog meer bijkomen. Wat hebben we veel gezien!

After a road trip through the area (all five of us fitted easily in the big brand new shiny car we had rented and f0r which many Latvian men drooled when looking at it), we went to Rucava, an idyllic village near Bernati. Before leaving I had on seen videos on the craft house there. What was special to step over the threshold! There even hung portraits of the former mistress on the walls. Knitters from the village came to meet us and brought delicious traditional food with them. Sandra had baked rye bread and there was honey from the village, potato cake and even a dessert with fruit juice. It tasted so good! And all the women ware so nice, we felt very welcome. I even got the sample that I was very interested as a present, so sweet! During dinner we were serenaded, a real goosebumps moment. They are not rich, but what they have, so they want to share. We also shared, presents and a gilded needle for the founder of the group. And of course Warm Hands Warm and So Warm! for their small library.

In the craft house was so much to see, many handicraft item, costumes , some things were for sale, some where there for show. The mittens and gloves from the booklet Rucavas Rakastaino Adijumu Mantojums, including the special pink gloves with roses, probably originating from the Balkans, which may have influenced the color and pattern choice for many other knitwear. Also the knitters had brought stuff themselves to show. Unusual were the jackets in Brioche stitch. No, I don’t have a clue what Mia Petra was doing there. 😉

On the way home the mileage was at exactly 1000.1 km, and we had some more travelling to do. We have seen a so much!

Door mijn schoonzusjes wordt weinig gebreid, maar ze hebben wel een neus voor geinige breispullen. Voor mijn verjaardag werd ik verrast met een verjaarskalender met bijna blote mannen in gebreide en gehaakte boxers. Alle rekwisieten zijn ook gebreid, van de koekoeksklok tot de het slagersmes.

De kalender is gemaakt door Club Geluk, ook bekend van hun gebreide hammen.

Although they don’t knit a lot, my sisters do have a talent to find funny knitting stuff for me. For my birthday I was surprised with a birthday calendar with nearly naked men in knitted and crocheted boxers shorts. All props are knitted, from the cuckoo clock to the butcher’s knife.

The calendar has been created by Club Geluk, also known by their knitted hams.

Jaren geleden kwamen de dames Liivi Soova, Marketta Luutonen and Kerstin Andersson Åhlin van de Craft Union van Scandinavië en de Baltische Staten naar Amsterdam om daar wat cultuur op te snuiven. We hadden een geweldige dag met een bezoek aan het Tassenmuseum, het Tulpenmuseum en de Afstap. Als dank voor de rondleiding door het hart van Amsterdam gaf de Finse Marketta Luutonen mij een Fins/Engels boek over de traditionele Finse Korsnäs-truien dat zij in 2003 schreef met Anna-Marija Bäckman en Gunnar Bäckman. Intrigerende haak- en breitechnieken in rood, groen en gele tinten met basiskleur wolwit geven deze truien hun specifieke Finse karakter. Gelukkig staan er in het boek ook wat kleinere projecten als polswarmers en wanten, om er een beetje in te komen voor je begint aan een hele trui of vest. In deze video kan je een aantal prachtige voorbeelden zien.

Years ago, the ladies Liivi Soova, Marketta Luutonen and Kerstin Andersson Åhlin of the Craft Union of Scandinavia and the Baltic States to Amsterdam to soak up some culture. We had a great day with a visit to the Tassenmuseum (Museum of Bags), the Tulip Museum and the Afstap. To thank us for the tour through the heart of Amsterdam the Finnish Marketta Luutonen gave me a Finnish/English book on the traditional Finnish Korsnäs sweaters which she wrote with Anna-Maria Bäckman Gunnar Bäckman in 2003. Intriguing crochet and knitting techniques in red, green and yellow tones on a off-white base color give the sweater their specific Finnish character. Fortunately there are in the book also smaller projects such as wrist warmers and mittens, to practise a bit before embarking on a long sweater or cardigan. In this video you can see some wonderful examples.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

In het Brabants Museum in Den Bosch worden de fragmenten bewaard. Of wat er van over is. De conservator had ze voor me klaar gelegd in een speciale ruimte waar ik ze mocht onderzoeken en fotografen. Een aantal kleine frutjes donker gekleurd textiel lagen in een piepschuim bakje op me te wachten. Ze waren op dat moment al zo in ontbinding dat er spontaan kleine schilfertjes afvielen. Aanraken durfde ik ze amper, zo kwetsbaar. Maar met mijn sterkste leesbril en de neus er boven op, kon ik het toch goed zien. V-vormige structuren gaven de indruk van rechte breisteken. Dát, en het feit dat er twee breinaaldachtige staafjes zijn gevonden in de buurt, zou bewijs genoeg zijn geweest om dit als breiwerk te betitelen. Maar ik heb mijn serieuze twijfels.

De onderzoekers die rond 1966 de fragmentjes onderzochten, trokken wel conclusies, die werden vastgelegd in het boek van Van den Hurk: The Tumuli from the Roman Period of Esch, Province of North, gepubliceerd in 1973. Het zou om breien gaan, maar ze sloten niet uit dat het eigenlijk kantklossen was.

Echter, het gebruik van deze techniek past niet in de tijd. In deze streken in Nederland zijn zo vroeg geen andere vondsten gedaan, waarvan onomstotelijk vast staat dat ze zijn gemaakt met de breitechniek. De breinaaldjes die ook in het graf werden gevonden, kunnen goed onderdeel van iets anders zijn geweest. Maar vooral het feit dat je bij het grootste fragment kan zien dat het in het rond is gemaakt in de vorm van een slakkenhuis, is naar mijn mening een aanwijzing dat dit geen breiwerk maar waarschijnlijk een vorm van naaldbinding zal zijn. Ik neem aan dat de historici die destijds de fragmenten hebben onderzocht, zelf geen breier waren. Dat is jammer, want wie de techniek echt goed beheerst, kan beter inschatten wat logische en praktische conclusies zijn.

Echt helemaal zeker zullen we het waarschijnlijk nooit weten, want de fragmentjes zijn te ver heen voor echt goed onderzoek en de conclusies van degenen die ze destijds hebben onderzocht toen ze in betere conditie waren, spreken elkaar tegen en hun conclusies zijn in mijn ogen niet logisch. Zullen we dan met z’n allen maar gewoon lekker doorbreien aan de geschiedenis van het breien en er onze eigen steekjes aan bijdragen?

The Brabants Museum in Den Bosch in the south of the Netherlands, the fragments are kept. Or what’s left of it. The curator had brought them for me in to special room where I could investigate them and make photos. A number of small pieces dark colored textiles were waiting in a styrofoam tray for me. They were so decomposed that spontaneous small flakes fell off at times. I barely dared to touch them, as they were so vulnerable. But with my strongest reading glasses and as close as possible, I could see it quite well. V-shaped structures gave the impression of stockinette knitting. That, and the fact that there are two needle-like rods are found nearby, would have formed enough evidence to qualify it as knitting. But I have serious doubts.

The researchers who examined the fragments around 1966, drew conclusions that were recorded in the book by Van den Hurk: The Tumuli from the Roman Period or Esch, Province of North, published in 1973. According to them it could be knitting, but they did not shut out that it was bobbin work.

However, the use of this technique was not in use in this period of time. In these areas in the Netherlands no other discoveries were made as early as the second century that were certainly made with the knitting technique. The knitting needles, that were found also in the grave, may well have been part of something else. But especially the fact that you can see it is made in the round in the shape of a snails house, is in my opinion, an indication that this is not knitting but is likely to be a form of nalbinding. I suppose the historians who have examined the fragments themselves were not knitters. That is unfortunate, because who really master the art of knitting may better assess what are logical and practical conclusions.

Really quite sure we will probably never know because the fragments are too far gone for thorough research and the conclusions of those who have studied them in when they were in better condition are contradictory or illogical in my eyes. Well, maybe it is better to leave it all together and continue knitting, thereby creating the next part and making our own contributions of the history of knitting ?

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Algemeen wordt aangenomen dat de techniek breien voor het eerst voorkomt in de late middeleeuwen. In de 11de eeuw werden er wel al sokken (mét hiel!) gemaakt in Egypte, die leken op breiwerk, maar met naaldbinding waren vervaardigd . In de 13de eeuw werd er breiwerk gemaakt in Estonia, maar daar had Rutt waarschijnlijk geen weet van. Vroegere vondsten worden vaak verward met naaldbinding, sprang, weven, haken of knooptechnieken, maar zijn in de regel niet gebreid. Immers, de essentie van breien is dat er een lusje door een lusje wordt gehaald. Ook taalkundig is er veel verwarring, omdat het woord ‘knit’ of verbasteringen hiervan vaak verkeerd werd gebruikt of geïnterpreteerd.

Maar op pagina 28 van Rutt’s boek The History of Hand Knitting staat iets zeer opmerkelijks. Al in de 2de eeuw zou er in namelijk in Esch bij Den Bosch in het graf van een vrouw breiwerk zijn gevonden. Zelf heeft hij de fragmentjes nooit onder ogen gehad, maar ze zijn er (deels) nog wel! En ik heb ze met eigen ogen aanschouwd…

It is generally assumed that the technique of knitting was practised since the late Middle Ages. In the 11th century there were already socks (with heel!) made in Egypt, that seem to be knitted, but in fact were made with nalbindung. And in the 13th century knitted fabric was made in Estonia, but Rutt was probably not aware of this. Earlier discoveries are often confused with nalbinding, sprang, weaving, crocheting and knotting techniques, but are not really knitted. After all, the essence of knitting is that a loop is passed through a loop. Also linguistically, there is much confusion, since the word “knit” or variations of this word is frequently used wrong or misinterpreted.

But on page 28 of Rutt’s book The History of Hand Knitting we find something very remarkable. As early as the 2nd century knitted fabric would have been found in Esch near Den Bosch in the tomb of a woman. Rutt himself has never had seen the fragments, but they are still (partly) there! And I have seen with my own eyes…

Richard Rutt, de bischop van Leicester, was als jongetje al geïntrigeerd door de techniek en de historie van het breien. Dat leidde tot een standaardwerk over de geschiedenis van breien, waarvan de eerste editie in 1987 het levenslicht zag. A History of Hand Knitting is een naslagwerk dat verplichte kost is voor iedere fanatieke en zichzelf respecterende breier. Daarnaast heeft Rutt, verzamelaar van oude breiboekjes, zijn collectie in een archief op internet gratis toegankelijk gemaakt voor een ieder die er ze wil inzien of downloaden.

Rutt start zijn boek met hoofdstukken over de essentie van de techniek van het breien. Maar daarna rijst al snel de vraag: hoe oud is breien nu eigenlijk? Rutt deed hier uitgebreid onderzoek naar en kwam met opmerkelijke conclusies, die wel eens veel dichter bij huis kunnen liggen dan je denkt. Enige tijd geleden trad ik in de voetsporen van Rutt en ging zelf op onderzoek uit. Een heel bijzonder en best wel spannend avontuur, dat ik binnenkort graag met je wil delen, houdt Life ‘n Knitting goed in de gaten!

Rutt stierf op 85-jarige leeftijd op 27 juli 2011.

Richard Rutt, the Bishop of Leicester, was as a young boy intrigued by the art and the history of knitting. That led to a standard work on the history of knitting, which first edition was published in 1987. A History of Hand Knitting is a reference book that is a must for any self-respecting and avid knitter. In addition, Rutt, collector of old knitting books, made his collection publicly available in an archive on the Internet for anyone who wants to read or download them.

Rutt starts his book with chapters on the essence of the technique of knitting. But then quickly arises the question: how old is knitting anyway? Rutt did extensive research on this subject and came up with remarkeble claims, which, for the people living in the Netherlands, may well be much closer to home than you expect. Some time ago I followed in the footsteps of Rutt and did some research myself. A very special and quite exciting adventure that I soon would like to share with you, so check out Life ‘n Knitting regularly!

Rutt died at the age of 85 on July 27 2011.

Afgelopen week besteedde Harm Jonkers op zijn blog Estonian World aandacht aan Estlandse breitradities en het boek Warme Handen – Estlandse Wanten en Polswarmers dat The Dutch Knitters in 2011 uitbracht. Zijn blog brengt actuele en interessante nieuwtjes over Estland voor iedereen die het geweldige land een warm hart toedraagt.

Last week Harm Jonkers published an article about on his blog Estonian World about Estonian knitting traditions and the book Warm Hands – Estonian Mittens and Wrist Warmers released by The Dutch Knitters in 2011. His blog brings up-to-date and interesting news about Estonia for all those who love this wonderful country.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

In de jaren tachtig was het handwerkblad Ariadne populairder dan ook. De ontwerpen, passend in het tijdsbeeld, werden alsmaar wilder en extremer en ik deed daar lekker aan mee door de gekste breisels te maken. Eén van mijn meest opmerkelijke breisels was de merklaptrui uit Ariadne maart 1982, waarin ik mijn geboortedatum, naam, 1982 en allerlei symbolen die toen belangrijk voor mij waren, toevoegde.Zelfs het vrouwenteken en symbool ‘ban de bom’ ontbraken niet. Tijdens het opruimen van wat dozen met oud textiel kwam ik ‘m weer tegen, toch wel leuk dat ik ‘m heb bewaard als aandenken aan een bijzondere periode in mijn leven.

In the eighties Ariadne was probably the most populair crafts magazine. The designs, which were trendy in that era, became wilder and more extreme, which I loved and so I knitted the most crazy knitwear. One of my most remarkable knittings was the merklaptrui from Ariadne March 1982, in which my date of birth, name, 1982, and all kinds of symbols that were important to me then, were added. Even the symbol for ‘female’  and ‘ban the bomb’ were not lacking. While clearing out some boxes of old textile I stumbled across it again, and now I’m happy that I’m’ve saved it, just as a souvenir of time gone by.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Letse wanten zijn kleurrijk, lekker vast gebreid en ronduit fantastisch. Senā Klēts, het instituut/winkel in het centrum van Riga dat een belangrijke rol vervult met onderzoek en bij de vastlegging van de Letse klederdracht- en wantentraditie, bracht hierover enkele jaren geleden een schitterend boek uit: Latviesu Cimdi, het levenswerk van Maruta Grasmane, die ik in 2014 al ontmoette bij Senā Klēts. Natuurlijk schafte ik het Letse boek direct aan en het werd één van mijn lievelingsboeken. Maar liefst 178 wantenpatronen op 440 pagina’s, compleet met foto van de replica van de antieke want en teltekening, de één nog fantastischer dan de andere. Je weet gewoon niet wat te kiezen voor een volgend project. En natuurlijk zijn de motieven ook geweldig om in andere projecten te verwerken. Het was alleen jammer dat vrijwel alle tekst in het Lets was…

En nu, eindelijk, is er de Engelse versie! We kunnen nu niet alleen de patronen breien en bestuderen, maar ook de tekst over de Letse regio’s en de karakteristieke Letse motieven en kleuren lezen. Ook is er een uitvoerige beschrijving van de werkwijze toegevoegd, speciaal voor de niet-Letse breiers, want velen hebben in hun jeugd niet geleerd hoe je een Letse want breit zoals de Letse breiers en kunnen dat extra stukje begeleiding goed gebruiken.

Maar eigenlijk moet je ook naar de mooie stad Riga en zélf bij Senā Klēts gaan kijken. Zelden zag ik zoveel mooie wanten bij elkaar. Prachtig tentoongesteld in de winkel tussen de rekken vol klederdracht en traditioneel textiel. Ik was er in juni 2014 en in 2015 met breivrienden en daar zal het zeker niet bij blijven!

Dank je wel Maruta en medewerkers van Senā klēts, voor jullie goede werk voor de Letse breitradities en het door deze Engelse vertaling toegankelijk maken voor de rest van de wereld!

Latvian mittens are colorful, tightly knitted and downright fantastic. Senā Klēts, the institute / shop in the center of Riga, which plays an important role with research and preservation of the Latvian costume- and mitten traditions, published some years ago a magnificent book: Latviesu Cimdi, the life’s work Maruta Grasmane, which I already met at Senā Klēts in 2014. Of course I bought the book directly in the Latvian language and it became one of my favorite books. As many as 178 patterns on 440 pages, complete with pictures of a replica of the ancient mitten, as well as the knitting charts, all really fantastic. You just can’t choose one for the next project. And of course you can use the motifs for other projects too. Just a pity that almost all texts were in the Latvian language…

And now, finally, there is the English version! We can now not only knit and study the patterns, but also read the text on the Latvian regions and the characteristic Latvian motifs and colors. There is also a detailed description of the knitting techniques added, especially for the non-Latvian knitters, because many have not learned in their childhood how a Latvian mitten is knit, as Latvian knitters do, so they  can use that extra bit of guidance well.

But you really should also visit the beautiful city of Riga and check out Senā Klēts your self. I seldom saw so many lovely mittens together. Beautifully showcased in the shop between racks of costumes and traditional textiles. I was there in June 2014 and in 2015 with knitting friends and it certainly will not be my last visit!

Thank you Maruta and staff at Senā Klēts, for your good work for the Latvian knitting traditions and making it accessible through this English translation for the rest of the world!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

De leukste wolwinkel in Copenhagen moet Sommerfuglen zijn, dan kan niet anders! Een gezellige winkel tjokvol garens, accessoires en breiboeken. Wat hebben ze veel, je kan niet stoppen met rondsnuffelen! Garens van bekende merken als Isager en Rowan, maar ook van kleinschaliger ondernemingen. Een tafel vol boeken, borduurspullen, accessoires en gezellige breigerelateerde hebbedingen. Breinaalden vond ik er eerst niet, want die hebben ze weggestopt in de laadjes onder de toonbank. Kort geleden werd in een Deens damesblad een artikel gewijd aan deze leuke wolwinkel.

Jan nam geduldig plaats op de partnerstoel en stelde zich in op een lang verblijf, toen hij mijn enthousiaste gezicht zag. En ik ben zelfs nog een keer terug geweest om nog een keer rond te neuzen en te praten met de vriendelijke verkoopsters. Eén van de verkoopsters, Marie Monster Dollner, heeft recentelijk een breiboek gepubliceerd, waar ze trots mee poseerde.

En wat ik gekocht heb,… drie geweldig leuke blikken met breimotieven erop en heerlijke gearomatiseerde thee erin, een reflector met Noorse sterren en acht strengen Deense mohair in zwart, wit en grijstinten voor een paar lekkere mitaines en een muts, of zoiets.

The best yarn shop in Copenhagen must be Sommerfuglen, it can not be otherwise! A cozy shop filled with yarns, accessories and knitting books. They have so much, you can stop nosing about the goodies! Yarn of well-known brands as Isager and Rowan, but also of smaller companies. A table full of books, embroidery items, accessories and nice kniting related stuff. I did not find knitting needles at first, because they have tucked away in drawers in the counter. Recently an article in a Danish women’s magazine dedicated to this fun yarn shop was published.

Jan patiently took a seat in the partner chair and prepared for a long stay when he saw my enthusiastic face. And I even went back one more time to look around again and talk with the friendly saleswomen. One of the saleswomen, Marie Monster Dollner, has recently published a knitting book, with which she proudly posed.

And what I bought … three great fun tins with knitting patterns on it and delicious flavored tea in it, a reflector with nordic stars and eight skeins of Danish mohair in black, white and shades of gray for a nice mittens and a hat or so.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Rowan Magazine 58 is een succesnummer, dat zag ik meteen toen het magazine eind zomer uitkwam. En dit vestje, ontworpen door Marie Wallin, ging bij mij meteen op de pennen! Het is al een poosje af hoor, maar de foto’s pas vandaag.

Het vest is gebreid van Kid Classic in mijn favoriete kleur ijsblauw.

Rowan Magazine 58 is a successfull issue, I immediately noticed that when the magazine was published at the end of the summer. And this cardigan, designed by Marie Wallin, was on my needles right away! It’s been finished a while ago, but the photot were not made until today.

The cardigan is knitted from Kid Classic in my favorite color ice blue.

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Ooit kreeg ik van Monika het beroemde en zeer moeilijk te vinden boek van Linda Elgas. Ik was er als een kind zo blij mee, zodat Monika en ik alle momenten van pure blijdschap omdoopten tot Linda Elgas Moments. Verleden week had ik er weer eentje….

Op de tweede dag van onze reis gingen we met twee huurauto’s naar Haapsalu voor een bezoek aan het nieuwe Lace Center, het beeldschone stadje en de wolwinkeltjes. Bij het Lace Center werden we hartelijk ontvangen door Monika (nee, niet de ‘onze’, maar een medewerker van het centrum). Een heerlijke grote ruimte waar alle kantbreisels een mooie plek hebben gekregen en een museumwinkel. Er is ook plaats voor een kleine expositie, in dit geval van een moeder en dochter. Bij de ingang zaten wat oudere dames gezellig te breien, onder wie Aasa Joelaid, de ontwerpster van de kantpatronen in het boek Knitted Shawls of Aasa Joelaid… én Linda Elgas. Eindelijk, na pakweg vijf jaar, kon ik de Grande Dame van het Haapsalu kant persoonlijk ontmoeten! Een Real Life Linda Elgas Moment! Monika vertaalde voor ons dat ik ongelooflijk blij ben met mijn Haapsalu shawl in gesigneerde doos die zij speciaal voor mij heeft gebreid twee jaar geleden. Maar de breisters waren ook heel geïnteresseerd in de twijnend gebreide wanten en vooral ook in mijn Shetland shawl. Na het bestuderen van alle patronen en de breitechniek, meette Linda ‘m nog even aan het lichaam af. ‘Twee meter’, concludeerde ze tevreden.

Na een heerlijke lunch in ons ‘vaste’ restaurantje, bezoek aan diverse (wol)winkeltjes en een wandeling door het stadje en over de boulevard, reden we terug naar Tallinn.

Lieve breisters van het Haapsalu Lace Center, dank jullie wel voor de hartelijke ontvangst en de bijzondere ontmoeting. Tot snel!

Some time ago Monika gave me a  famous and very hard to find book by Linda Elgas. I was happy as a little kid, so after that Monika and I called all moments of pure joy Linda Elgas Moments. Last week I had such an experience again ….

On the second day of our trip we drove with two rental cars to Haapsalu to visit the new Lace Center, the beautiful little town and the wool shops. At the Lace Center we were warmly received by Monika (no, not “our” Monika, but an employee of the center). A nice big space, where the lacy knitwear was beautifully displayed and a museum shop. There is also a space for a small exposition, at this moment the work of a mother and her daughther is displayed there. At the entrance sat some elderly ladies knitting together, including Aasa Joelaid, the designer of the lace patterns in Knitted Shawls of Aasa Joelaid … ánd Linda Elgas. Finally, after about five years, I could personally meet the Grande Dame of the Haapsalu lace! A Real Life Linda Elgas Moment! Monika translated for us that I am incredibly happy with my Haapsalu shawl in autographed box she knitted especially for me two years ago. But the knitters were also very interested in the twined knitted mittens and especially in my Shetland shawl. After studying all the patterns and the knitting technique, Linda was measuring him with her own body. “Two meter,” she concluded in satisfied tone of voice.

After a delicious lunch in our ‘regular’ restaurant, visiting various (wool) shops and a stroll through the town and along the promenade, we drove back to Tallinn. 

Dear knitters of the Haapsalu Lace Center, thank you for the warm welcome, it was so nice to meet you all. See you soon!

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Even dacht ik dat het er niet in zat om tijdens dit drukke weekend naar de Breidagen te gaan, maar het is toch gelukt voor een paar uurtjes. Gezellig met breivriendin Carolien en podcaster Susanne. En dan denk je vast niets te gaan kopen, maar loop je tegen van alles aan…
Ik heb de Winter Woollies kleurtjes van Jamieson and Smith gekocht bij British Wool, wat Aade Long van Astrid’s Dutch Obsessions voor de workshop Roositud volgende week, handige demonstratiestopnaalden van Knitted Knots en een gewéldige mok van Wereldwol. En bij Erato hadden ze wonder boven wonder het hysterisch hoogtepunt van de breiwoede van de jaren tachtig te koop. Ik heb ‘m al, maar weet er wel iemand voor….

Nancy Marchant, Queen of Brioche, was hoofdgast en gaf workshops en lezingen, net als Gieneke Arnolli van het Fries Museum en Stella Ruhe, beroemd van de visserstruiboeken. En ik kwam er achter dat we er in Utrecht weer een wolwinkel bij hebben, Batts and Threads! Ze verkopen er zelfs Jamieson and Smith garens. Ook uit de omgeving komt de Wolkelder met garens van schaapjes uit de regio.

Twee zalen vol kraampjes, breidokters, veel vrienden en bekenden om even mee bij te praten en een restaurantje waar ze Zwollenaartjes verkopen, wat wil je nog meer?

I thought I was too busy to go to the Breidagen , but still managed a few hours. It was so nice with knitting friend Carolien and podcaster Susanne. And when you think that you will probably buy nothing, you end up finding all kinds of nice stuff…
I bought the Winter Woollies colours of Jamieson and Smith from British Wool, some Aade Long Astrid’s Dutch Obsessions for the workshop Roositud next week, practical demonstration darning needles Knitted Knots and a great mug Wereldwol. And at Erato they had miraculously the hysterical climax of the knitting rage of the eighties for sale. I have a copy already, but know someone who might like it….

Nancy Marchant, Queen of Brioche, was main guest and gave workshops and lectures, as Gieneke Arnolli curator textiles at the Fries Museum and Stella Ruhe, famous for her fishermens sweater books. And I found out that we have a new wool shop in Utrecht, Batts and Threads! They even sell Jamieson and Smith yarns. Also from the surroundings of Utrecht is the Wolkelder. They sell yarns from sheep from the region. 

Two rooms full of stalls, knitting doctors, many friends and acquaintances to meet a and restaurants where they serve Zwollenaartjes, what more could you wish for?

Klik op afbeelding voor vergroting – Click to enlarge images

Tout breiend Nederland was er toen directeur Kris Callens van het Fries Museum afgelopen zondag de tentoonstelling Breien! opende. Behalve het bewonderen van de langverwachte tentoonstelling was het dus ook een gezellig samenkomen van vele bekende gezichten uit de breiwereld. En voor veel Randstad’ers mag Leeuwarden dan wel het hoge noorden zijn, maar hier móet je heen hoor. Vier grote zalen vol moois. Van antieke breisels en boekjes tot kunstzinnige objecten en moderne breikunst. Een goed beeld door de tijd heen gepresenteerd op een sprookjesachtige manier doordat veel breisels waren geëtaleerd op gestyleerde dierfiguren. Er zijn veel activiteiten, waaronder lekker meebreien met de aanwezige gastbreiers, georganiseerd, dus vergeet je breiwerk niet!

Dank je wel Gieneke Arnolli en de vele andere medewerkers van het Fries Museum voor het organiseren van deze prachtige tentoonstelling!

All knitters of the Netherlands were there when the manager Kris Callens of the Fries Museum last Sunday opened the exhibition Breien! (Knitting!). Besides admiring the highly anticipated exhibition it also was a cozy gathering of many familiair people from the knitting world. And even though many people from the center of the Netherlands Leeuwarden may think Leeuwareden is the far north, you really should go here. Four large rooms stuffed with beautiful things. From antique knitwear and booklets to artistic objects and modern knitting art. A good image presented through time in a magical way because many knits were exhibited by stylized animal figures. There are many activities including knitting with the guest knitters invited by the museum, so do not forget to bring your knitting!

Thanks Gieneke Arnolli and the many other employees of the Fries Museum for organizing this wonderful exhibit!